Springend over de Hunebedden op de Havelterberg in het ochtendlicht.
Link ophalen
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Andere apps
-
De Havelterberg is sinds een paar jaar een zogenaamd 'aardkundig monument'. Deze omgeving heeft letterlijk en figuurlijk, een bewogen geschiedenis. De ijstijden, de eerste landbouwers, de Duitsers en de geallieerden; allemaal lieten ze hun sporen na.
Vanochtend was het een mooie ochtend voor een levende én sportieve geschiedenisles.
We waren al weer vroeg uit de veren en genoten van de rust, de herfstkleuren, de wolken en het hunebed. Meer dan 5000 jaren geleden bouwden de eerste landbouwers van Europa, het Trechterbekervolk, hun hunebedden. Er zijn er in Drenthe nog 52 van over. De meeste bovenop de Hondsrug maar hier op de Havelterberg liggen er ook twee. Nummers D53 en D54
Het duurde maar een paar minuten dat de aanwezige wolkjes dieprood opkleurden door de opkomende zon.
Alinda sprong bijna een gat in de wolken. bovenop de op twee na grootste hunebed van Nederland.
Toch handig zo'n hulpje die al overweg kan met een groot fototoestel. Zie ik mezelf ook nog es terug.
Ondanks dat ik al maanden niet meer sport en de stenen nog lekker glad waren, ging het me nog redelijk gemakkelijk af :-)
Als we omhoog lopen, zien we dat de zon zijn eerste stralen over de heide werpt. De heuvels zijn zo'n 150.000 jaar geleden door een gigantische ijsmassa omhoog geduwd.
Dit zijn de mooiste momenten van de dag en we lopen zo van de ene schilderij weer een volgende in.
Op de plek waar in de tweede wereldoorlog de Duitsers hun vliegtuigen, onder camouflagenetten, verstopten groeien nu geschubde inktzwammen. Een teken dat mensen hier de aarde hebben omgewoeld.
Één van de duizenden bommenkraters die er na de oorlog waren ontstaan in dit gebied. De plassen bevatten nu zeldzame hagedissen. Het Duitse vliegveld is nooit in gebruik genomen, maar het heeft onuitwisbare sporen nagelaten. Gelukkig zijn de hunebedden, gelegen pal naast een startbaan, bewaard gebleven. Ze werden begraven in een diepe kuil en na de oorlog steen voor steen weer herplaatst.
De herfst gevangen in een beeld. Spinrag, sterker dan staal!
Eikels.
Dit is nog leuker dan de speeltuin!
Het zonnetje van de Havelterberg.
Op de terugweg nog even langs Rheebruggen.
Dood en leven in één boom.
Dé kleurbrenge van de herfst is wel de Amerikaanse eik.
'Hoe ziet een kastanjeboom er dan uit papa?' Nou, zo dus.
Paardenkastanje met zijn driekleppige ruwe bolster.
Als diamanten zo waardevol en mooi worden ze verzameld.
Halverwege oktober en de rode heidelibellen zetten nog steeds, in een tandem, eitjes af tussen de waterplanten.
Wat kun je toch prachtig fotograferen Bart, je hebt er echt oog voor zoals die van je dochter met het licht onder haar jas door. Kan zo in een vakantie tijdschrift. ;)
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid van dit vioolt
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er zitten verschillen
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la
Supergave fotos, Bart.....wat kan ik daar toch van genieten.....
BeantwoordenVerwijderenWat kun je toch prachtig fotograferen Bart, je hebt er echt oog voor zoals die van je dochter met het licht onder haar jas door. Kan zo in een vakantie tijdschrift. ;)
BeantwoordenVerwijderen