De schoonheid van gebroken wit.
Iedere winter hoop ik weer op een extreme winter. De laatste jaren word ik op mijn wenken bediend, want de laatste 20 jaar grossieren we in warmterecords. Maar dat is natuurlijk niet wat ik wil; ik wil dik zwart ijs, waar je weken op kan schaatsen of anders dan maar een dik pak sneeuw. Helaas lijkt dat steeds meer iets voor de geschiedenisboekjes en daarom heb ik geleerd om dan maar genieten van iedere millimeter ijs of centimeter sneeuw. Stiekem moet ik dan weer toegeven, dat zonder die ijzige kou, het dan heerlijk was om vanochtend een paar uur buiten foto's te maken. Bovenal merkte ik dat gebroken wit, zeker niet lelijk is! Korstmossen met o.a. het rode heidelucifer. Één nacht ijs met op de achtergrond een Hollandsche berg die opdoemt in de wolken. Op een enkele plek ligt nog een sm oud sneeuwijs. Compleet met een prachtige dooister. Als er een laagje sneeuw op het ijs ligt en er ontstaat een dooigaatje, dan sijpelt het water door de sneeuwlaag en vormen