Iedere winter hoop ik weer op een extreme winter. De laatste jaren word ik op mijn wenken bediend, want de laatste 20 jaar grossieren we in warmterecords. Maar dat is natuurlijk niet wat ik wil; ik wil dik zwart ijs, waar je weken op kan schaatsen of anders dan maar een dik pak sneeuw.
Helaas lijkt dat steeds meer iets voor de geschiedenisboekjes en daarom heb ik geleerd om dan maar genieten van iedere millimeter ijs of centimeter sneeuw.
Stiekem moet ik dan weer toegeven, dat zonder die ijzige kou, het dan heerlijk was om vanochtend een paar uur buiten foto's te maken. Bovenal merkte ik dat gebroken wit, zeker niet lelijk is!
Korstmossen met o.a. het rode heidelucifer.
Één nacht ijs met op de achtergrond een Hollandsche berg die opdoemt in de wolken.
Op een enkele plek ligt nog een sm oud sneeuwijs. Compleet met een prachtige dooister. Als er een laagje sneeuw op het ijs ligt en er ontstaat een dooigaatje, dan sijpelt het water door de sneeuwlaag en vormen zich donkere schichten vanuit het gaatje, die opnieuw bevriezen. De vertakkingen ontstaan vervolgens door een domino-effect; het water begint vanuit het gaatje in één richting te stromen, waardoor de sneeuw op dat stukje sneller smelt en het water zich vervolgens ook sneller kan bewegen. (bron: weer.nl)
Natte sneeuw met harde wind.
Bij een andere ven is het wat mistig geweest want er heeft zich wat rij gevormd op een pijpenstrootje en op de bevroren druppels.
Paddo in the snow
Rendiermos tekent zich prachtig af tegen een witte achtergrond.
Sommige stammen zijn prachtig rood met wit bekleed. Hierbij rood bekermos in tegenlicht.
Van een andere kant bekeken ziet alles er altijd heel ander uit,
Van een kilometer afstand hoor ik het trompetteren van de wilde zwanen die op de Drentse vennen en plassen de winter nachten doorbrengen. Wat een mazzel heb ik als er een paar opstijgen en precies voor me langs vliegen. Klik, ik heb je!
Na wekenlange grauw weer is het zalig om de zon weer op mijn huid te voelen en een oude berk te zien afsteken tegen de helderblauwe lucht.
De meeste grote berken zijn hier echter jaren geleden omgezaagd om ruimte te geven aan de heide. Korstmossen voelen zich prima thuis op het kale hout. Een korstmos is geen mos, maar een bijzondere samenwerking tussen een alg en een schimmel. In Nederland komen zo'n 700 soorten voor, die vaak niet met het blote oog zijn te determineren.
De wereld op zijn kop zetten.
Zaaddoosjes van haarmos op een bedje van sneeuw.
Bladeren, mossen, water, ijs met bubbels.
IJs ontstaat niet zomaar in één keer maar door vorming van ijskristallen die steeds verder door het water 'schieten'. Dit levert soms prachtige strakke platen op.
'Wonderen der natuur'
Hieronder nog, als toegift, de mooiste beelden van de laatste weken:
Hoogtepunt van dit mini wintertje, was voor mij wel wel de waterspreeuw in sneeuw. Zie hieronder prachtige filmbeelden.
Gelukkig was het 21 januari ook onbewolkt en was de bloedmaan goed te zien. Het duurde anderhalf uur en ik was tot op het bot verkleumd maar uiteindelijk ving ik haar precies, zoals ik het had bedacht, in een dode boom.
Weer opgewarmt, werden we een uur later, bij de maansondergang (vlak voor zonsopkomst), nogmaals verrast door alweer een rood schijnende maan voor een opvallende paarse lucht. Dit ontstaat door breking van zonnestralen door de aanwezigheid van kleine vocht en stof deeltjes in de atmosfeer.
In stromend water met kroos ontstond geen dooister maar een groene 'dooiboom'.
De witte buizerd van de Boerenveensche plassen.
Tot ziens wintertje. Benieuwd of er, net als vorig jaar, nog een paar koude plaagstoten komen of dat we vanaf nu langzaam het voorjaar in gaan. Wat het ook wordt; we gaan ervan Genieten!
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid...
Op de laatste dag van augustus 2015 kwamen er in de nacht vele bijzonder zware supercells tot ontwikkeling in zuid en midden Nederland. Ook in Drenthe kwamen er wat kleinere onweersbuien over. Rond middernacht kwam het geheel steeds dichterbij. Opvallend waren de ontladingen van wolk naar wolk, die tientallen kilometers lang waren. Toen ik na een korte nacht, vanochtend rond negen uur naar buiten keek, verslikte ik me bijna in de koffie. Een zeer zeldzaam prachtig wolkenspel was zichtbaar in het zuidoosten. Asperitas ! (voorheen bekend asperatus ) Snel sprong ik op de fiets. De buienradar laat hier nog niets zijn om 9.00 uur. Het golfde in de lucht Het was bijna windstil en het bleef lang op één plaats hangen. Deze wolken zijn zeldzaam. Zo zeldzaam dat ze pas sinds 2009 een officiële wetenschappelijk naam hebben. 180 graden gedraaid lijkt het wel een woeste zee met golven. Misschien is golfwolk wel ...
De laatste jaren ga ik een paar keer per jaar naar het Bargerveen. Het gebied laat zien hoe vroeger het grootste gedeelte van oost Drenthe er uit zag; leeg, nat en kaal. Gevaarlijk volgens de buitenstaander. Onweerstaanbaar mooi volgens een natuurliefhebber. De uitgestrekte heidevelden herbergen in het voorjaar en zomer duizenden libellen, vlinders, adders en vogels en dan is het een waar feest om hier rond te struinen. Zo niet vandaag. In het westen van het land was het onbewolkt en de verwachting was dat vanmiddag ook hier de zon zou doorbreken. De temperatuur van 11 graden zou aan de grond dan snel enkele graden kunnen stijgen. Ik hoopte dat het de adders zou verleiden om te komen zonnebaden. Helaas bleef het grijs en kil. Samen met harde noordwesten wind kon het niet verhinderen dat het een leuke middag werd. Als ik aan kom rijden zie ik twee kievieten foerageren op de parkeerplaats. Ik zet de auto er vlakbij neer. Ze gaan rustig door, zelfs als ...
Als lid van de dassenwerkgroep is het niet alleen maar leuk dassenjongen tellen. Vanochtend kregen we bericht van alweer de vijfentwintigste dode das van dit jaar. Nu al een triest jaarrecord. Er is maar een doodsoorzaak; auto's. Ik wordt er niet vrolijk van. Ik til hem een eind de heide op. De dood hoort ook bij het leven en in de natuur is er niets voor niets. Ook deze das zal weer opgaan in de voedselkringloop. De eerste vliegen zitten er al op om hen eitjes te leggen en na een paar dagen zullen de maden hun werk doen. Langs de kant van de weg.. De voorpoot, met haar indrukwekkende lange nagels. Gelukkig is er ook heel veel moois te zien. De klokjesgentiaan bloeit nog steeds. Een solitaire eik op het Scharreveld Een das heeft een hommelnest opgegraven en ik zie de bruine 'omhulsels' waar de hommels in opgroeien. Tengere paddenstoelen verborgen tussen de heidestruiken Vanuit de auto zie ik een grote vogel op een paaltje zitte...
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er...
Als je in Nederland muurhagedissen wil zien, dan moet je naar Maastricht. Hier zit de meest noordelijke populatie. Bij de vroegere vestingwerken de Hoge Fronten en ook bij de Lage Fronten kan je ze veelvuldig tegenkomen. Maar niet alleen voor de muurhagedissen moet iedere natuurliefhebber hier ooit eens heen. Het is een bijzondere historische plek waar ook vele hazelwormen, vlinders en wat al niet meer te zien zijn. Hieronder een fotoverslag van mijn bezoek op 31 juli 2014. Hier kan je goed zien waarom de muurhagedis het hier zo naar zijn zin heeft. Om de muren te renoveren hebben ze in de jaren zeventig opnieuw gevoegd met als gevold dat het drastisch slechter ging met de muurhagedis. Er werden daarop weer extra gaten gemaakt waarin de muurhagedis zich snel kan terugtrekken in geval van onraad. De muurhagedis is best een nieuwsgierig beestje, als je niet al te dichtbij komt dan accepteert hij jou aanwezigheid maar wordt je met één oog nauwgezet in de gaten gehouden. D...
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la...
Nu ik een weekje vakantie heb en wat meer tijd heb voor de wat langere struuntochten lonkt het Bargerveen al een paar dagen. Met Hero Moorlag ben ik er nog niet uit waar we heen gaan, maar als blijkt dat de opklaringen vanuit Duitsland het eerst bij Bargerveen het land binnendrijven is onze keuze snel gemaakt. Het is zo'n 14 graden als we onderweg gaan en in de verte zien we al snel de lucht opklaren. Als we aankomen en onder een aarzelend zonnetje het gebied inlopen zien we in de beschutting van de struiken direct al tientallen noordse witsnuitlibellen vliegen. Ze zonnebaden op bomen en op hekken. Hier een vrouwtje. Het mannetje met een rode tekening. Naast elkaar op het hek. De aardbeivlinder is een zeldzame vlinder. Foto is helaas niet geweldig Omdat het nog niet heel warm is liggen de adders nog tussen de pijpenstro pollen te zonnebaden. Het is heel voorzichtig lopen, een beetje te snel bewegen of stampen en ze verdwijnen onde...
Drenthe wordt vooral geassocieerd met schapen en een open heidelandschap. Toch is er meer bos dan heide te vinden. Vooral de staatsbossen zijn uitgestrekt en grootschalig. Tussen de akkers en weilanden liggen echter ook duizenden kleine bosjes welke omgerekend per vierkante meter soms een hoge natuurwaarde kunnen hebben. Vooral de zogenaamde beekdalbosjes die zijn gelegen op ophogingen langs de Drentse beekjes zijn waardevol. Sommige zijn van natuurorganisaties maar de meeste zijn eigendom van boeren, adel, buitenlui en, in zuid Drenthe, van Mevr. Morret. De tijd staat hier soms stil en het lijkt of niemand er naar omkijkt. Rommelbosjes danken hun naam aan het feit dat ze vaak als stortplaats voor de plaatselijke boer gebruikt werden. Een gedeelte van een kar die hier al tientallen jaren staat. Een doorgeroeste olietank, je ruikt de olie nog steeds . Een wissel van een das dicht bij een dassenburcht is vaak zeer gemakkelijk te herkennen. Al...
Waar tot in de jaren ’50 boer, burger en dier nog redelijk in harmonie samenleefden, botsen de belangen tegenwoordig steeds vaker. We wonen met veel op weinig ruimte, en we willen steeds meer. De natuur wordt op veel plekken ingeperkt, overvoerd met meststoffen en vergiftigd – en raakt op allerlei manieren in de knel. Brandnetels, bramen, mais en raaigras tieren ondertussen welig. Om soorten te beschermen werden regels opgesteld. Maar boer en burger voelden zich daardoor vaak juist zelf beperkt in hun ruimte en groei. Ook zij kwamen in de knel. Boosheid en frustratie groeiden, en het debat werd steeds stekeliger – als bramenstruiken in een overwoekerd veld. Het lijkt soms wel een slecht sprookje, zonder helden, waarin trollen het script zijn gaan schrijven. En ze leefden nog kort en ongelukkig. Maar kan het ook anders? Jazeker. Rondom mijn woonplaats Stuifzand, op de grens van zand en veen, zie ik tijdens mijn omzwervingen een waardevol, kleinschalig cultuurlandschap. Koeien grazen er ...
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.