Iedere winter hoop ik weer op een extreme winter. De laatste jaren word ik op mijn wenken bediend, want de laatste 20 jaar grossieren we in warmterecords. Maar dat is natuurlijk niet wat ik wil; ik wil dik zwart ijs, waar je weken op kan schaatsen of anders dan maar een dik pak sneeuw.
Helaas lijkt dat steeds meer iets voor de geschiedenisboekjes en daarom heb ik geleerd om dan maar genieten van iedere millimeter ijs of centimeter sneeuw.
Stiekem moet ik dan weer toegeven, dat zonder die ijzige kou, het dan heerlijk was om vanochtend een paar uur buiten foto's te maken. Bovenal merkte ik dat gebroken wit, zeker niet lelijk is!
Korstmossen met o.a. het rode heidelucifer.
Één nacht ijs met op de achtergrond een Hollandsche berg die opdoemt in de wolken.
Op een enkele plek ligt nog een sm oud sneeuwijs. Compleet met een prachtige dooister. Als er een laagje sneeuw op het ijs ligt en er ontstaat een dooigaatje, dan sijpelt het water door de sneeuwlaag en vormen zich donkere schichten vanuit het gaatje, die opnieuw bevriezen. De vertakkingen ontstaan vervolgens door een domino-effect; het water begint vanuit het gaatje in één richting te stromen, waardoor de sneeuw op dat stukje sneller smelt en het water zich vervolgens ook sneller kan bewegen. (bron: weer.nl)
Natte sneeuw met harde wind.
Bij een andere ven is het wat mistig geweest want er heeft zich wat rij gevormd op een pijpenstrootje en op de bevroren druppels.
Paddo in the snow
Rendiermos tekent zich prachtig af tegen een witte achtergrond.
Sommige stammen zijn prachtig rood met wit bekleed. Hierbij rood bekermos in tegenlicht.
Van een andere kant bekeken ziet alles er altijd heel ander uit,
Van een kilometer afstand hoor ik het trompetteren van de wilde zwanen die op de Drentse vennen en plassen de winter nachten doorbrengen. Wat een mazzel heb ik als er een paar opstijgen en precies voor me langs vliegen. Klik, ik heb je!
Na wekenlange grauw weer is het zalig om de zon weer op mijn huid te voelen en een oude berk te zien afsteken tegen de helderblauwe lucht.
De meeste grote berken zijn hier echter jaren geleden omgezaagd om ruimte te geven aan de heide. Korstmossen voelen zich prima thuis op het kale hout. Een korstmos is geen mos, maar een bijzondere samenwerking tussen een alg en een schimmel. In Nederland komen zo'n 700 soorten voor, die vaak niet met het blote oog zijn te determineren.
De wereld op zijn kop zetten.
Zaaddoosjes van haarmos op een bedje van sneeuw.
Bladeren, mossen, water, ijs met bubbels.
IJs ontstaat niet zomaar in één keer maar door vorming van ijskristallen die steeds verder door het water 'schieten'. Dit levert soms prachtige strakke platen op.
'Wonderen der natuur'
Hieronder nog, als toegift, de mooiste beelden van de laatste weken:
Hoogtepunt van dit mini wintertje, was voor mij wel wel de waterspreeuw in sneeuw. Zie hieronder prachtige filmbeelden.
Gelukkig was het 21 januari ook onbewolkt en was de bloedmaan goed te zien. Het duurde anderhalf uur en ik was tot op het bot verkleumd maar uiteindelijk ving ik haar precies, zoals ik het had bedacht, in een dode boom.
Weer opgewarmt, werden we een uur later, bij de maansondergang (vlak voor zonsopkomst), nogmaals verrast door alweer een rood schijnende maan voor een opvallende paarse lucht. Dit ontstaat door breking van zonnestralen door de aanwezigheid van kleine vocht en stof deeltjes in de atmosfeer.
In stromend water met kroos ontstond geen dooister maar een groene 'dooiboom'.
De witte buizerd van de Boerenveensche plassen.
Tot ziens wintertje. Benieuwd of er, net als vorig jaar, nog een paar koude plaagstoten komen of dat we vanaf nu langzaam het voorjaar in gaan. Wat het ook wordt; we gaan ervan Genieten!
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid van dit vioolt
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er zitten verschillen
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.