In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden.
Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen.
Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien.
In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan.
Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen.
Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid van dit viooltje?
Je kan er prachtige vormen in ontdekken.
Behalve wat hommels zie ik vooral heel veel mestkevers die zich te goed doen aan de ontlasting van het vele wild dat hier rond zwerft.
Behalve mestkevers trekt het wild nog iets anders aan; jagers. Ik heb nog nooit een bos gezien met zoveel hoogzitten. Er staan er wel meer dan honderd! Vooral het 'rustgebied' ten westen van de grote weg die door het bos loopt is er mee bezaait.
Sommige woudreuzen worden toch afgezaagd en vormt een goede bodem voor nieuw leven.
Een ontluikend beukje op de oude stam.
Als ik er op ga letten zie ik ze met duizenden. Zelfs in een vermolmde holte van een eeuwenoude boom komen ze tot ontluiking. .
Een gedeelte van het bos wordt nog pnderhouden op de manier zoals dat al eeuwen gebeurd. De haagbeuken en eiken worden afgezaagd op zo'n drie meter hoogte en er ontstaan een soort van knotbeuken.
Tien kilometer verderop ligt een bos met een heel ander karakter. Ook hier vooral eiken en haagbeuk, alleen is de bodem bedekt met een tapijt van typische voorjaarsbloeiers. Het speenkruid, sleutelbloemen en klaverzuring is uitgebloeit maar de bosanemoon doet het nog goed.
Ondanks dat het 's ochtends nog vriest en de nevel nog in het bos rond dwaalt gaan we op pad om te genieten in Samerrott. Het blad komt al aan de bomen en nog even en dan komt er te weinig licht o de bodem en is het een bos als vele andere.
Langs de kant van de paden begint het daslook te bloeien.
Niet te verwarren met de lelie van dalen die ik een paar kilometer buiten het bos zie. Een paar warme dagen en ook dit bosjuweeltje laat zijn prachtige witte bloemetjes zien.
Vanuit een uitkijktoren in Isterberg zien we in de verte het beroemde kasteel van Bad Bentheim met op de voorgrond de bossen.
Omdat je er niet omheen kan als je hier bent, het prachtig gelegen kasteel bovenop de zandstenen rots en opgetrokken uit het Bentheimer steen.
Het steen wordt op een enkele plek, zoals hier in de groeve van Romberg in Gildehaus, nog steeds gewonnen.
Als je er op let zie je deze makkelijk te bewerken zandsteen, behalve in muren van oude gebouwen, overal in het oosten van Nederland terug. Hier bijzoorbeeld als voormalig varkenstrog bij de watermolen van Bels in Mander.
Hier een filmpje wat denk ik nog weer een ander beeld geeft dan de foto's
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la...
Zon, grondmist & rijp in het voorjaar De laatste maanden was het 's ochtends dikwijls nog flink koud en mistig. Het leverde fantastische plaatjes op. Nu de ijsheiligen geweest zijn, neemt de kans op nachtvorst behoorlijk af en daarom, als afluiter van deze periode, een visuele natuurreis met mijn mooiste momenten in de vorm van een virtuele dag in het voorjaar. Voor zonsopkomst hebben moeder en veulen zin aan de dag. De maan gaat in de roze gloed van de naderende zonsopkomst onder. Als de volle maan bijna ondergaat wordt ze heel even prachtig geelrood en als een reus zo groot. Even later komt een vurige bal uit het water oprijzen. Liefdespaartje in de schijnwerpers gezet. Enkele graden vorst aan de grond levert in combinatie met mist rijp op. Op de bloemen, zoals hier een boterbloem, levert dat een ongewoon schouwspel op. Op een pinksterbloem vormen zich scherpe ijsnaalden. De libellen z...
Bij paddenstoelen denken de meeste mensen aan de herfst én aan bossen. De hele wereld is echter vergeven van schimmels en vormen een onmisbare schakel in de natuur. Zelfs op de schrale zandgronden kan je paddenstoelen vinden, vooral op de afgegraven natuurontwikkelsterreine zijn binnen een paar jaar soms hele zeldzame pioniersoorten te vinden. Dikwijls zien ze er bescheiden uit maar de schoonheid en variatie is fantastisch. Een paar jaar verder zijn de heide, grassen en andere planten zo groot geworden dat deze paddenstoelen weer verdwijnen. In ongeroerde schrale weilanden groeien dan weer heel andere soorten. De wasplaten die je hier soms kan vinden worden tot de orchideeën onder de paddenstoelen gerekend. Overigens heb ik de meeste soorten gevonden met behulp van enkele paddenstoelenkenners. Daarvoor mijn grote dank! De zandaardtong is een klein paddenstoeltje maar rechts is een nog kleinere soort waar we lang naar hebben gezocht. De gesteeld veenknoopje. ...
De gekraagde aardster is een soort die ik al poosje op mijn wensenlijstje heb staan. Zo bijzonder is tie niet meer, maar vanwege zijn uiterlijk spreekt ie toch wel tot de verbeelding. Ik moest er snel bij zijn want als het de komende week flink gaat vriezen, zal het snel gedaan zijn met zijn pracht. Vandaag had ik geluk. Hoe beter ik keek, hoe meer ik er vond. In totaal meer dan vijftig. De aardster is in het najaar als een bol zichtbaar. De bol knapt open en zes lippen krullen af naar beneden. Ze vallen ondanks hun grootte en afwijkende vorm, bijna niet op met hun bruine kleur tussen de eikenbladeren. Je hoeft niet dwars door het bos om ze te zoeken. Daar zal je ze wellicht niet eens vinden, ze staan langs het fietspad. Vroeger was dit een schelpenpad en langzamerhand is het kalk hieruit het grond in gespoeld . Dit zorgt voor een gunstige bodemhuishouding voor meer paddenstoelen en planten, die anders vooral langs de kust plaatsvinden. De li...
Ik had het voorrecht om een week in de Algarve te mogen verblijven voor een opleiding tot natuurcoach. Dat betekende dat de natuur mijn werkomgeving vormde. Wat wil een Bart nog meer? De hoop op een heerlijke zonnige week had ik vooraf afgeschreven. Een hogedrukgebied bevond zich ergens boven West-Europa en de depressies, die normaal vaak over Nederland trekken, moesten daardoor een zuidelijker koers beschrijven. En laat dat nu precies over Portugal gaan. Daardoor de eerste dagen geen stralend blauwe hemel maar soms Hollandse luchten. Voordeel was dat het heerlijk wandelweer was, Ik was nog maar net op het eco-resort Case Vale de Lama geïnstalleerd of het begon al te kriebelen. Mijn hele systeem wou maar een ding; strunen! Hieronder de hoogtepunten van een hele week samengevat in een fictieve wandeling van de resort naar de kliffen bij Lagos. De omgeving van het resort is een ware Hof van Eden met vogelsoorten waar je in Nederland alleen maar van kan dromen. Ee...
Het Nolderveld was tot bijna halverwege de twintigste eeuw een groot heidegebied ten westen van de esdorpen Nolde en Linde. Tegenwoordig is de meeste heide ontgonnen en resten er nog slechts enkele kleine stukken heide en verschillende bosjes. Kaart 1940 Het is een gebied dat geologische en archeologisch interessant is. Vanmiddag liep ik daarom samen met mijn 'Red Arrow' archeovrienden dwars over de akkers op zoek naar sporen uit een ver verleden. Er was weer veel te zien, ontdekken en te verwonderen. Op de hoogtekaart is mooi te zien hoe de stuwwal van Zuidwolde net even onder Nolde eindigt. (Hoe geler hoe hoger) De stuwwal is ontstaan door een gigantische ijsmassa in de voorlaatste ijstijd die als een bulldozer het land heeft opgestuwd. Door opwarming van het klimaat ging deze 'gletsjer' precies in dit gebied niet verder zuidwaarts. De ijsmassa smolt langzaam weg en begon aan de onderkant smeltwater af te voeren en stroomde ten zuiden v...
De naam Kinholt wordt voor het eerst genoemd in 1511. Destijds was het een uitgestrekt, nat bos aan beide kanten van het Oude Diep. Het strekte zich uit van Echten tot aan de plek waar nu de Hoofdstraat van Hoogeveen ligt. Thans is er nog maar een klein deel van over. Boomklever op zoek naar insecten. Een kaart van het Kinholt, links is zuiden, rechts is noorden. Jaartal: 1628 (fotoarchief A. Metselaar) Het woord kine of kene betekent ‘geul’ en zou verwijzen naar de oude naam van het Oude Diep. We mogen gerust aannemen dat het bos zelf al vele eeuwen ouder is. De bomen werden echter regelmatig gekapt en voor allerlei doeleinden gebruikt. Daarom zul je in het bos geen bomen aantreffen die ouder zijn dan 200 jaar. Toch kunnen hier bomen groeien met eeuwenoude genetische afstamming. Op sommige plekken is de bodem onaangeroerd gebleven, iets wat in Nederland zeldzaam is. Toen ik in de archieven zocht naar bijzondere vondsten uit dit gebied, ontdekte ik dat hier in 1931 de ...
Waar tot in de jaren ’50 boer, burger en dier nog redelijk in harmonie samenleefden, botsen de belangen tegenwoordig steeds vaker. We wonen met veel op weinig ruimte, en we willen steeds meer. De natuur wordt op veel plekken ingeperkt, overvoerd met meststoffen en vergiftigd – en raakt op allerlei manieren in de knel. Brandnetels, bramen, mais en raaigras tieren ondertussen welig. Om soorten te beschermen werden regels opgesteld. Maar boer en burger voelden zich daardoor vaak juist zelf beperkt in hun ruimte en groei. Ook zij kwamen in de knel. Boosheid en frustratie groeiden, en het debat werd steeds stekeliger – als bramenstruiken in een overwoekerd veld. Het lijkt soms wel een slecht sprookje, zonder helden, waarin trollen het script zijn gaan schrijven. En ze leefden nog kort en ongelukkig. Maar kan het ook anders? Jazeker. Rondom mijn woonplaats Stuifzand, op de grens van zand en veen, zie ik tijdens mijn omzwervingen een waardevol, kleinschalig cultuurlandschap. Koeien grazen er ...
De winter 2024-2025 zal iedereen qua winterweer wellicht snel weer vergeten. Behalve dan de mensen die zich op woensdag 12 februari in de drie-provinciën-grensstreek van Drenthe-Groningen-Friesland bevonden. Een zeer langzaam rondtollende depressie, bovenin gevuld met koude en vochtige lucht, bevond zich boven Noord-Nederland en zorgde in deze omgeving voor urenlange matige sneeuwval die het verkeer op de A7 nabij Leek compleet tot stilstand deed komen. De sneeuwhoogte liep op van zo'n 10 centimeter rond Assen tot maar liefst 25 centimeter in Buitenpost! Voor mij was dat reden genoeg om de volgende ochtend de wekker vroeg te zetten. Een sneeuwexpeditie door het hoge noorden was het doel. Door lichamelijk ongemak was het deze keer hoofdzakelijk een driedaagse struuntocht in de auto, maar dat kon mijn sneeuwpret amper onderdrukken. Struun maar es een eindje mee. Roodborstje in de sneeuw De witte molen van Glimmen Huize Welgelegen, Glimmen....
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.