In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden.
Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen.
Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien.
In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan.
Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen.
Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid van dit viooltje?
Je kan er prachtige vormen in ontdekken.
Behalve wat hommels zie ik vooral heel veel mestkevers die zich te goed doen aan de ontlasting van het vele wild dat hier rond zwerft.
Behalve mestkevers trekt het wild nog iets anders aan; jagers. Ik heb nog nooit een bos gezien met zoveel hoogzitten. Er staan er wel meer dan honderd! Vooral het 'rustgebied' ten westen van de grote weg die door het bos loopt is er mee bezaait.
Sommige woudreuzen worden toch afgezaagd en vormt een goede bodem voor nieuw leven.
Een ontluikend beukje op de oude stam.
Als ik er op ga letten zie ik ze met duizenden. Zelfs in een vermolmde holte van een eeuwenoude boom komen ze tot ontluiking. .
Een gedeelte van het bos wordt nog pnderhouden op de manier zoals dat al eeuwen gebeurd. De haagbeuken en eiken worden afgezaagd op zo'n drie meter hoogte en er ontstaan een soort van knotbeuken.
Tien kilometer verderop ligt een bos met een heel ander karakter. Ook hier vooral eiken en haagbeuk, alleen is de bodem bedekt met een tapijt van typische voorjaarsbloeiers. Het speenkruid, sleutelbloemen en klaverzuring is uitgebloeit maar de bosanemoon doet het nog goed.
Ondanks dat het 's ochtends nog vriest en de nevel nog in het bos rond dwaalt gaan we op pad om te genieten in Samerrott. Het blad komt al aan de bomen en nog even en dan komt er te weinig licht o de bodem en is het een bos als vele andere.
Langs de kant van de paden begint het daslook te bloeien.
Niet te verwarren met de lelie van dalen die ik een paar kilometer buiten het bos zie. Een paar warme dagen en ook dit bosjuweeltje laat zijn prachtige witte bloemetjes zien.
Vanuit een uitkijktoren in Isterberg zien we in de verte het beroemde kasteel van Bad Bentheim met op de voorgrond de bossen.
Omdat je er niet omheen kan als je hier bent, het prachtig gelegen kasteel bovenop de zandstenen rots en opgetrokken uit het Bentheimer steen.
Het steen wordt op een enkele plek, zoals hier in de groeve van Romberg in Gildehaus, nog steeds gewonnen.
Als je er op let zie je deze makkelijk te bewerken zandsteen, behalve in muren van oude gebouwen, overal in het oosten van Nederland terug. Hier bijzoorbeeld als voormalig varkenstrog bij de watermolen van Bels in Mander.
Hier een filmpje wat denk ik nog weer een ander beeld geeft dan de foto's
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la...
Waar tot in de jaren ’50 boer, burger en dier nog redelijk in harmonie samenleefden, botsen de belangen tegenwoordig steeds vaker. We wonen met veel op weinig ruimte, en we willen steeds meer. De natuur wordt op veel plekken ingeperkt, overvoerd met meststoffen en vergiftigd – en raakt op allerlei manieren in de knel. Brandnetels, bramen, mais en raaigras tieren ondertussen welig. Om soorten te beschermen werden regels opgesteld. Maar boer en burger voelden zich daardoor vaak juist zelf beperkt in hun ruimte en groei. Ook zij kwamen in de knel. Boosheid en frustratie groeiden, en het debat werd steeds stekeliger – als bramenstruiken in een overwoekerd veld. Het lijkt soms wel een slecht sprookje, zonder helden, waarin trollen het script zijn gaan schrijven. En ze leefden nog kort en ongelukkig. Maar kan het ook anders? Jazeker. Rondom mijn woonplaats Stuifzand, op de grens van zand en veen, zie ik tijdens mijn omzwervingen een waardevol, kleinschalig cultuurlandschap. Koeien grazen er ...
De naam Kinholt wordt voor het eerst genoemd in 1511. Destijds was het een uitgestrekt, nat bos aan beide kanten van het Oude Diep. Het strekte zich uit van Echten tot aan de plek waar nu de Hoofdstraat van Hoogeveen ligt. Thans is er nog maar een klein deel van over. Boomklever op zoek naar insecten. Een kaart van het Kinholt, links is zuiden, rechts is noorden. Jaartal: 1628 (fotoarchief A. Metselaar) Het woord kine of kene betekent ‘geul’ en zou verwijzen naar de oude naam van het Oude Diep. We mogen gerust aannemen dat het bos zelf al vele eeuwen ouder is. De bomen werden echter regelmatig gekapt en voor allerlei doeleinden gebruikt. Daarom zul je in het bos geen bomen aantreffen die ouder zijn dan 200 jaar. Toch kunnen hier bomen groeien met eeuwenoude genetische afstamming. Op sommige plekken is de bodem onaangeroerd gebleven, iets wat in Nederland zeldzaam is. Toen ik in de archieven zocht naar bijzondere vondsten uit dit gebied, ontdekte ik dat hier in 1931 de ...
Het Roegwold was voor mij een onbekende naam, maar na vandaag zal ik het nooit meer vergeten. Midden in de provincie Groningen, van Kolham tot aan Steendam, is de de laatste jaren een prachtig nieuw natuurgebied ontstaan. Tijdens de graafwerkzaamheden stuitten de kraanmachinisten op boomstronken van dennen en eiken die meer dan vierduizend jaar in het veen verstopt zijn geweest. Ga je mee op zoek? Rond half acht kleurt de hemel licht roze en geel nabij de til over het afwateringskanaal ten zuidwesten van het Schildmeer. Ik ploeter 50 meter door het riet op zoek naar de eerste glimp van de opkomende zon. De Uiterburensloot richting Schildwolde. Een half uur later geeft de zon de wereld een compleet ander gezicht. Ik wrijf eens in mijn ogen. Rijdt daar nu een authentieke Gado-bus uit de jaren tachtig over de weg? De losstaande kerktoren van Schildwolde. Ik bevind me nu een paar meter hoger op een zandrug waar alle buurdor...
De gekraagde aardster is een soort die ik al poosje op mijn wensenlijstje heb staan. Zo bijzonder is tie niet meer, maar vanwege zijn uiterlijk spreekt ie toch wel tot de verbeelding. Ik moest er snel bij zijn want als het de komende week flink gaat vriezen, zal het snel gedaan zijn met zijn pracht. Vandaag had ik geluk. Hoe beter ik keek, hoe meer ik er vond. In totaal meer dan vijftig. De aardster is in het najaar als een bol zichtbaar. De bol knapt open en zes lippen krullen af naar beneden. Ze vallen ondanks hun grootte en afwijkende vorm, bijna niet op met hun bruine kleur tussen de eikenbladeren. Je hoeft niet dwars door het bos om ze te zoeken. Daar zal je ze wellicht niet eens vinden, ze staan langs het fietspad. Vroeger was dit een schelpenpad en langzamerhand is het kalk hieruit het grond in gespoeld . Dit zorgt voor een gunstige bodemhuishouding voor meer paddenstoelen en planten, die anders vooral langs de kust plaatsvinden. De li...
Vele oudere beschavingen wisten het al; de zon is wellicht het meest magisch iets van wat er bestaat op aarde. Iedere dag hebben we weer een nieuwe kans om te genieten van dit hemels moment, als hij als een klein bolletje boven de horizon verschijnt. Maar ook vlak daarvoor, in het zogenaamde 'blauw uurtje' is het al dikwijls genieten geblazen in de natuur. Als even later de zon wat hoger staat en je hebt het geluk dat er grondmist hangt over de velden, dan is het helemaal een feestje om buiten te zijn. Dan richt ik mijn blik altijd naar beneden. De insecten en spinnewebben zijn nu op hun mooist en de beestjes kunnen nog niet bewegen, wat maakt dat ze van alle kanten zijn te fotograferen. Wat een zonsopkomst een extra dimensie geeft, is de rust die er dan nog heerst. Even geen mensen, de wind is vaak wat minder dan overdag en er zijn nog maar weinig storende geluiden te horen Ik krijg regelmatig de vraag wat de mooiste plek is om een zonsopkomst te zien in Drenthe. Ter ...
Vandaag een rondje maaknatuur gedaan. Eigenlijk is alles in Nederland maaknatuur. De mens die zich veelal Nederlander noemt heeft eigenlijk overal met zijn pootjes aangezeten. Mijn eerste bestemming was het milleniumbos bij Fluitenberg. Je komt daar door een doodlopend weggetje in te rijden naast de nieuwe begraafplaats. Ik zette de auto eerst maar es neer bij de grafheuvels. Vroeger moeten hier zeven stuks hebben gelegen. Twee hebben ze er hersteld. Tot mijn grote verbazing lief er een reegeit bovenop te grazen. Ze had me niet door terwijl ik op minder dan tien meter stond en liep rustig het bosje in. Reegeit bovenop een grafheuvel Het millenniumbos ligt even verderop en is kortgeleden aangeplant. Ik vind het heel goed dat mensen iets voor het milieu doen. Of een boompje planten in zo'n bos nu werkelijk iets bijdraagt op dat gebied waag ik te betwijfelen. Dat je het bewust doet voor iets of iemand en dat het een educatief karakter heeft vind ik echter wel een goed pla...
Over en weer begint men de strijd. Als ze tegen de vijand oprukken, zakken onze voorste gelederen meteen langzaam weg in het stinkende dode moeras, waarin ze tenslotte door het gewicht van hun wapenuitrusting geheel wegzinken. Van verre met pijlen en speren en van dichtbij met het zwaard slachtten de Drentse onmensen hen af als vee. Door dit slechte begin werden onze mannen door zo’n vrees bevangen, dat heel dat ongelukkige leger, wijd en zijd over het moeras verspreid, tot zijn schande in grote paniek op de vlucht sloeg die hun de dood zou brengen. Het gevolg was dat velen, doordat ze zo hard liepen en door de buitensporige hitte van die dag, geen lucht meer konden krijgen en tallozen, treurig genoeg, smadelijk in die smerige modderpoel wegzakten. De slag bij Ane, 28 juli 1227. Misschien is deze veldslag voor de Drent nog magischer dan het verhaal van David en Goliath. Uit de boeken kennen we het wel zo ongeveer, maar wie weet waar deze historische veldslag werkelijk h...
Brunsting, een gehucht nabij Beilen. Als je er nog nooit van hebt gehoord dan snap ik dat helemaal. Het ligt in een een gebied waar iemand die er niet woont niets te zoeken heeft, Behalve voor Bartje Struun natuurlijk, want hier vlakbij ligt zowel de Brunstingerplas, een zandafgraving als ook de Brunstingerplassen. Een natuurparel, gelegen tussen landbouwgronden, dat erom vraagt om, te worden ontdekt. Aan de oever van de Bruntingerplas zie ik vanaf de weg een zilverreiger en een bloeiende hazelaar. De zilverreiger vliegt weg, zo snel ik ook maar een beetje in de buurt kom. Het voordeel van bomen en planten is dat je alle tijd hebt om ze er mooi op te zetten. De hazelaar bloeit als allereerste boom van Nederland. De stoere mannelijke katjes schijnen opvallend geel op maar zie je ook de vrouwelijke bloemen? Deze bloemen ontwikkelen zich na bevruchting tot een hazelnoot. De Brunstingerplas is een diepe zandwinningsplas waar de 'Brunstingerleek' dwars doorheen stroom...
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.