De noordkaap; waar het vaste land overgaat in zompige klei. Deze plek is één van de rustigste plekken in Nederland, hier wordt de horizon enkel verstoord door een paar schepen, een eiland en heel soms een zeehond. Deze rustgevende omgeving nodigt me, al meer dan dertig jaar lang, telkens weer uit, om hier de Groninger klei door mijn tenen te laten duwen. Hierachter op het wad beleefde ik als puber één van mijn eerste natuurpareltjes, toen er een zeehond mij vanuit een geul me op 3 meter afstand recht in de ogen aankeek. Dat beeld vergeet ik nooit weer. Een zeehond was in die periode bijna een zeldzaamheid. Door pcb's in vis werden de meeste zeehonden ziek. Dode zeehonden moesten daarom als chemisch afval worden behandeld; zo erg was het. Gelukkig zijn de tijden veranderd, er is nu een zeer gezonde populatie zeehonden. Over of het voor de zeehondenpolulatie slim is om zieke en zwakke zeehondjes op te knappen, is nog maar de vraag. Maar goed, ik ga een ander modderspoor in. Dez...

Zo eens in de paar maanden ga ik met Hero een dagje wat verder weg de natuur in. Deze keer stelde ik voor om maar eens weer naar het Fochteloërveen te gaan. Daar ergens woonde toch ook iemand te midden van honderden boomkikkers? Hoewel we onverwachts langskwamen, onthaalde Jaap 'Boomkikker' ons hartelijk met heerljke chocoladetaart en daarna leidde hij ons trots een paar uur lang rond over zijn landgoed. Ademloos genoot ik van de planten, dieren en vooral ook de bevlogenheid en verhalen van iemand die in staat is gebleken zijn eigen paradijsje te scheppen. Struun maar eens mee. We lopen nog geen tien meter, een stuk hout wordt opgetild en 5 kamsalamanders komen tevoorschijn. Een soort die op de meeste plekken in Nederland helaaas niet meer voorkomt.    Van onderen heeft ieder exemplaar zijn eigen unieke stippencode.  Wij zien ze eerst niet eens, maar dankzij wat aanwijzingen zien we op de bramen de eerste boomkikkertjes. Hoe beter we kijken, hoe meer ...