De natuur als spiegel van de samenleving.
Wat is het toch een genot om door een met witte rijp bedekt landschap te lopen. Een half uur later glijdt de rijp, inmiddels gesmolten, als glinsterende pareltjes van de takken naar beneden. Het landschap verandert in korte tijd van wit naar talloze tinten bruin en groen. Ik merk het amper op, totdat een koude druppel precies op mijn wang valt en me doet beseffen hoe vergankelijk het moment is. Op een gehakt stammetje zie ik in mijn ooghoek ineens iets bekends. Yes, een geel nestzwammetje! Klein, maar o zo leuk. De sporen van dit paddenstoeltje zitten met miljoenen tegelijk verpakt in eitjes, keurig liggend in een nestje. Wachtend op die ene druppel die ze als kleine projectielen uit hun nestje zal schieten. Bij een bomenwal zie ik plots twee paar ogen mijn kant op kijken. Doodstil staan de jonge reeën, turend tegen de zon in, naar een schaduw die verdacht veel op een mens lijkt. Zeker weten doen ze het nog niet, dus blijven ze stokstijf staan. Pas als ik beweeg, lopen ze rustig e...