Zonsopkomst op het Mantingerzand.

De laatste dag van de meteorologische  winter van 2014-2015 leek een hele mooie te worden. Na een paar dagen van regenachtig weer, klaarde het de avond van te voren helemaal op en daalde de temperatuur rap richting het vriespunt. Daarom zette ik sinds lange tijd, de wekker op mijn vrije dag. Toen ik voor de wekker aan duf een blik door de gordijnen wierp zag ik dat het goed was. Het gras was licht aan gevroren en het was een beetje heiig, vertelde buienradar mij even later.
Onderweg naar het Mantingerveld sprong, in het schemerdonker rond zeven uur, een sprong reeën vlak voor me de weg over. De motor uitgezet en ik kon 4 witte kontjes vastleggen terwijl 1 ree zich niets van mij leek aan te trekken.  
Aangekomen op het Koolveen nabij Nieuw Balinge scheen de zon, vanachter de horizon, de dunne wolkenband paars op. 
De wolken die wat lager hingen, werden nog niet beschenen en staken donkerpaars af. Op de vennen lag een dun laagje  ijs. 
Kleurenspel boven het zand. 
Rijp op de randen een  ontplofte paddenstoel 
De schapen en runderen zorgen voor een dynamisch landschap. 
Aangekomen bij de jeneverbes struwelen zie ik tot mijn genoegen dat een wolkenband richting het oosten schuift en zodoende voor een prachtig contrast zorgt. 
Een plaatje.
Ik geniet in de minuten vlak voor zonsopkomst, van de prachtige rustgevende omgeving en een landschap dat een continue verandering ondergaat 
Voorzichtig klimt  opeens de rode zon boven de horizon uit/.  
Langzaam maar zeker klimt de zon omhoog boven de boswachterij Gees en werpt nu een gele licht omhoog.  
Achter me schuift een nieuwe wolkenband mijn kant op en zoekend naar de juiste compositie, kom ik tot dit beeld. 
Er lopen eeuwenoude karrensporen over de heide. Ze zijn door moeder natuur gevuld met grillige ijssculpturen. 
Ik had stalorders meegekregen om uiterlijk om haf negen alweer thuis te zijn omdat vrouwlief nog wilde roeien. Dat betekende dat ik hardlopend over de heide moest. Onderweg zag ik leuke beelden en hijgend foto's maken viel niet mee.  
De wegtrekkende wolkenband loste helaas op voor de zon maar de zon half verstoppend achter een eenzame jeneverbes zag het er nog aardig uit.   

In de hoop op een toetje in de vorm van de sprong reeën, ging ik, onderweg naar huis, nog even over  de Pesserdijk. Daar zag ik vlak voor me, twee spelende eekhoorns door de berm en in de bomen springen. Snel stoppend kwamen ze recht op me af gerend en kon ik vanuit de auto nog snel twee plaatjes schieten.     
Het leven is een feest ! 

De laatste keer keer in het Mantingerzand was minstens zo mooi: http://bartjestruun.blogspot.nl/2014/06/vosjes-op-het-mantingerzand.html


Reacties

Populaire posts van deze blog

De oeroude bossen van Bad Bentheim en Samerrott.

Op een hete zomeravond in september rondom de Hoge Stoep

Windhoos van 14 juli 1975