Door de sneeuw rondom Stuifzand.

Meer dan een paar centimeter sneeuw komt niet bijzonder vaak meer voor in Nederland, dus als het zover is dan moet je er bij zijn. Toen het tegen tienen stopte met sneeuwen lag er zo'n 6 á 7 centimeter sneeuw.
Vandaag in twee etappes rondom huus gelopen. Waarom zou je ver weg gaan als het dichtbij zo mooi is? Als afsluiter ben ik ook nog tegen de avond even naar het oude diepje en naar de heide gereden.Hier beleefde ik voor de tweede keer in korte tijd en spannend avontuur met een Schotse hooglander.

Het water in de Pesserma is alweer behoorlijk gedaald en steekt mooi af in de sneeuw.

'Pommel' (Gronings woord voor lisdodde) aan één kant bestoven door de sneeuw.

Met de kont naar de wind gedraaid.

Slootje langs 'de Sleutel'. 

Bartje Struun in actie.

Even tussendoor een sneeuwdouche om af te koelen. 

Na een paar plakken brood en even een rustmoment brak de zon langzaam door de wolken en ging ik nogmaals op pad. Deze keer alleen en richting de wijken van Eleveld, In de zon is het opeens een heel andere wereld. 

Mooi wonen daar aan de Brandligtsdijk.

Het sneeuwijs kleurt bruin op in de sneeuw. 

De dooigaten lijken kunstzinnige uitspattingen van moeder natuur. 

Lijnenspel in het bos

Terwijl ik 10 minuten eerder nog zat te doemdenken over het in aantal afnemende reeën zie ik vanuit Stuifzand een sprong reeën door het veld rennen.  

Wat ben ik in dit soort situaties blij met mijn zoombereik. 

Ik tel er zes. Achteraan loopt de bok met de donkere bast zichtbaar op zijn gewei. 

Een uitsnede wat bewerkt laat haar gracieuze loop wat beter zien. 

De lanen zijn met sneeuw op hun mooist. De temperatuur schiet omhoog naar zo'n 3 graden en zelfs zonder muts en handschoenen krijg ik het warm.  

Karakteristiekste huisje van Stuifzand. 

Met sneeuw komen de donkere kleuren nog mooier uit.

Even wat creatiefs als tussendoortje.

Tegen de avond er nog maar eens op uit. Deze keer met de auto. Er is bij deze stroomversnelling al een paar keer een ijsvogeltje gezien. Helaas vandaag weer niet door mij maar we blijven komen want zo verkeerd is het nu ook weer niet om hier even te kijken. Doet me altijd aan de bergen denken. 

Bij de Boerenveense plassen aangekomen, waren mijn 'stierenvrienden'ook weer present. Omdat ze tegen het draad aan stonden was er veel bekijks van fotografen. Met drie camera's op ze gericht poseerden ze een beetje in het rond. Zou hij me herkennen van laatst? Ik blijf deze keer maar wijs aan de andere kant van het schrikdraadje. 

Omdat de zon nog lang niet onder was en ik het in de Boerenveense plassen te druk vond, reed ik verder naar het Nuilerveld, Hierover had ik ook een verhaal gehoord van agressieve hooglanders. Toen ik een lange stevige stok zag, nam ik die dan ook uit voorzorg mee. Deze hooglander glom prachtig in de zon. Hij vond mij schijnbaar minder prachtig. Hij snoof zijn snot uit zijn neus, boog zijn hoofd en kwam dreigend en met redelijke snelheid op me aflopen. Ik schrok me weer eens een hoedje en schreeuwde hard en stak ondertussen de stok als een speer voor me uit. Dit werkte, hij stopte een par meter voor me en ik schold hem de huid vol en maakte me groter dan ik ooit was geweest. Langzaam liep ik achteruit richting het gaas en stapte er behoedzaam overheen. Veilig aan de andere kant liep ik richting de ondergaande zon.   

Heerlijk tot rus komen en de laatste stralen opvangen van deze onvergetelijke dag. 

Vredig is het aan deze kant van de draad. 

De maan neemt het werk over van de zon. Wat een deuken.