Het voorjaar van 2018 is best bijzonder geweest. Sinds februari zijn de, voor de lage landen 'normale' zuidwestelijke winden gestopt. De wind komt nu al maanden uit hoofdzakelijk noordelijk tot oostelijke richtingen. Waar dit in maart nog tot een paar venijnige kou-invallen leidde, staat diezelfde wind in juni en juli in Drenthe garant voor heerlijk maar droog zomerweer. Hoelang gaat dit nog duren vraag ik me af. We stevenen momenteel af op een record droog jaar maar, met dit in sneltreinvaart veranderende klimaat, zou dit wel eens binnen een paar jaar weer verbroken kunnen worden.
Hieronder een paar van mijn fotografische hoogtepunten van de afgelopen periode waar ik letterlijk soms voor dag en dauw over de heide liep en waar een ander foto-avontuur soms eindigde ver na middernacht.
Een zonsopkomst met grondmist op de heide, is toch wel één van de dingen waar ik het meest van kan genieten. Het spel tussen zon en mist duurde deze keer zelfs een paar uur. Het koste me wat slaap maar dan heb je ook wat!
Heel nieuwsgierig keken de Schotse hooglanders verbaasd op. Wat doet die man hier?
In het Dwingelderveld poseerden de koeien ook heel graag wanneer ik langs kom fietsen.
.
Op handen en voeten en even later zelfs tijgerend door pitrus en distel kroop ik helemaal door tot aan het water. Doorweekt met dauwdruppels maakte ik dit plaatje in de Boerenveensche plassen.
Langzamerhand komen er steeds meer lepelaars voor in Drenthe. Ze zijn echter schuw en als je ze van dichtbij wilt zien moet je vroeg uit de veren.
Bij de stroomversnellingen in het Oude Diepje vliegen ieder jaar weer meer weidebeekjuffers. 's Ochtends zijn ze nog koud en warmen ze zich op in de zon. Dit is hét moment om ze vast te leggen op de gevoelige plaat.
Hier het mannetje met zijn karakteristieke donkere band in zijn vleugels.
Ook het vrouwtje is besprenkeld met dauwdruppels.
Het bijzondere zit vaak in het gewone, wat je bijna niet meer opmerkt maar er altijd is.
Heideblauwtje met dauwdruppels.
Een eindje verder staan zwanenbloemen. Door een bloem heen fotograferend krijg je een mooie kleurzweem.
Hier met wat hardere kleuren maar ook zo mooi.
Ik ben niet de enige vroege vogel. De boer is ook al uren bezig en wanneer de koeien gemolken zijn en ik naar huis rijd om ook aan het werk te gaan, gaan de koeien enthousiast de weilanden in.
In Zuidwolde ontdek ik tientallen bloemetje van het zeer zeldzaam voorkomend vetblad dat hier een paar jaar geleden is gezaaid.
Als een insect op de kleverige bladeren van het vetblad land, komt ie niet meer los en gaan de bladeren zich om het beestje oprollen. Er worden dan sappen uitgescheiden die het stikstof uit de prooi oplossen. Je vind het plantje dan ook op het voedselarme keileem waar andere planten het meestal heel moeilijk hebben.
Beenbreek. Een prachtig maar weinig voorkomend plantje, dat groeit in de vennen.
Als de jonge boerenzwaluwen zijn uitgevlogen worden ze nog een paar dagen (bij)gevoerd. Het is een prachtig gezicht wat een perfecte afstemming tussen jong en ouder behelst.
Vanaf een bruggetje is het relatief gemakkelijk om een metaalglanslibel te fotograferen.
De mannetjes hangen namelijk iedere keer even een paar seconden stil in de lucht.
De meikevers vlogen dit jaar tot laat in juni nog door.
Bijna bloeiende kleine zonnedauw. Een vleesetend plantje.
De prachtig bloeiende moeraswespenorchis.
Wat zou de wereld zijn zonder distel? Hier met een sint-jansvlinder.
In slowmotion zie je pas echt hoe mooi deze overdag vliegende nachtvlinder vliegt.
De distelvlinder is helemaal uit zuid-Europa of Afrika hierheen gevlogen om hier te foerageren op akkerdistel en zet vervolgens hierop ook vaak haar eitjes af.
In mei begin ik samen met vele ander dassenliefhebbers aan de dassentelling.
Met mijn dochter maakte ik geweldige filmpjes van o.a. een klein dasje die wel heel erg dichtbij kwam. Het mooiste moment van dit jaar tot nu toe!
Een paar weken later, op een ander burcht, zijn de jongen al aardig gegroeid.
Door de laatste stralen van het gele avondlicht beschenen.
De minuten vlak voor zonsondergang zijn het moment om met tegenlicht te spelen. Hier scheen de zon nog net door een wilgenboom en zette deze zwanenbloem in de spotlight.
Als de zon even later net achter de horizon is verdwenen kun je ook vaak nog de mooiste plaatjes schieten. Hier boven de Boerenveensche plassen.
Als de zon is verdwenen, de volle maan verschijnt en alle mensen in hun bedje liggen, voel je pas echt de rust en de schoonheid van de natuur.
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid van dit vioolt
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er zitten verschillen
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.