Vanuit camping Diever ondernam ik in de eerste weken van mei 2015 verschillende tochtjes in het Drents -Friese Wold. Het is een nationaal park van ruim 6000 hectare bos, heide, vennen, beekdalen en zandverstuivingen. Hieronder een selectie van foto's van dit gevarieerd gebied.
Het stuifzandgebied van het Aeckingerzand, ook wel 'de kale duinen' genoemd, is het grootste levend stuifzandgebied van Noord Nederland. .Het is een grote zandbak met prachtige vergezichten
We beklommen natuurlijk ook de uitkijktoren.
Hiervandaan heb je een mooi uitzicht over het gebied.
We zagen tientallen kleine vuurvlinders.
Alinda vond een mooie schapenkrapboom.
Het is altijd een genot om een groentje te ontdekken. Hier op kraaiheide.
De vliegdennen vormen reeds nieuwe dennenappels. De grove den is tweeslachtig. De dennenappels zijn het onderdeel van het vrouwelijk geslachtsorgaan.Hieruit groeien uiteindelijk de zaadjes.
Het mannelijk geslacht is weer eens duidelijk herkenbaar aanwezig.
Er zingen vele veldleeuweriken en veldpiepers op de heide. Ze lijken sterk op elkaar als ze op de grond zitten. Omdat ik op een andere foto duidelijk een kuifje zie, hou ik het op een veldleeuwerik.
Aan de zuidelijke rand van het stuifzandgebied ligt de grenspoel. De grens tussen Friesland en Drenthe loopt hier dwars doorheen. De grenspaaltjes staan nog steeds in het veld.
Alinda ontdekt op de oever honderden zonnedauw plantjes. Deze vleeseter heeft beet. Een vliegje raakte verstrikt in de kleverige tentakels van deze verleider. Even later ontdekt ze poepjes waarvan ze eerst denkt dat ze van de vos zijn maar ik herken er ganzenpoep in.
En jawel hoor, behalve een paar geoorde futen en wat kuifeend en wilde eenden, zien we een paartje grauwe ganzen met een stuk of twintig, inmiddels al behoorlijk volgroeide, jongen.
Vlak bij Diever ligt een kleinere zandvlakte, 'De witte bergen'. Het is een gewilde locatie voor paardenliefhebbers om doorheen te banjeren. De mestkevers weten dat maar al te goed. Of hun gepantserde harnas sterk genoeg is voor een paardenhoef? Ze doen me altijd aan ridders uit vervlogen tijden denken.
's Avonds ontdekt Nina, in het toiletgebouw van de camping, een waardige tegenstander voor de gladiatorenstrijd der kevers; de meikever lijkt helemaal klaar voor de strijd.
Voor mij heeft ie, zonder de strijd aan te gaan, met glans gewonnen. De meikever is, zolang ik het vliegend hert nog niet zelf heb gezien, de mooiste kever die ik heb gezien. Monsterlijk mooi. Overdag verschuilen ze zich in de bomen maar tegen de avond worden ze actief.
In mei komen opeens heel veel vlinders tevoorschijn. Hier het boomblauwtje. Als je ze ziet vliegen, zijn het helderblauwe vlinders,maar zo snel ze gaan zitten zie je de onopvallende achterkant van de vleugels
Mijn favoriete struunplek is toch wel 'De Hoekenbrink'. Een klein heidegebied omgeven door donkere sparrenbossen. Je kan hier urenlang rondstruinen en van alles ontdekken. Meestal ontdekken dieren je echter eerder dan jij hun. Het geluid van zacht krakende bladeren op de heide, verraad vaak een wegschietende levendbarende hagedis. Als je de moeite neemt om vijf minuten lang doodstil te blijven staan, komt ie meestal wel weer tevoorschijn en kijkt hij je, met één oog, nieuwsgierig aan.
Bij de ingang van 'De Hoekenbrink' aan de bowsweg zie je direct deze karakteristieke eik van meer dan 200 jaar oud.
De viervlek is de meest voorkomende grote libel van Nederland en gemakkelijk te herkennen aan zijn twee zwarte vlekken in iedere vleugel.
Op een warme dag zie ik mijn eerste hooibeestje van dit jaar vliegen. Laat ik nu later op de middag nu net zien dat de boeren bezig zijn met hun eerste snede gras te maaien. :-)
Ik zie in de verte een zwarte beer door het hoge gras lopen. Bij nader inzien blijkt het een koe te zijn. Twee Dexter koeien proberen het gras kort te houden maar het groeit ze allemaal een beetje boven het hoofd.
Witsnuitlibellen houden van vennen met veenmos die zijn omgeven door bos. Je hebt twee soorten die hier vliegen, de venwitsnuitlibel en de noordse witsnuitlibel. De vrouwtjes lijken sterk op elkaar maar volgens de experts is dit de noordse.
Ik loop over een schapenpaadje op een hogere zandrug tussen twee vennen door. Naast me zie ik hoge heidestruiken met, parallel aan elkaar, verschillende laagtes er tussen. Het doet me sterk denken aan karrensporen een een lang vervlogen tijd.
Op bevrijdingsdag komt er, rond de middag, opeens ander weer in aantocht.
Er zijn zelfs mammatuswolken te zien wat duit op hoge onstabiliteit en kans op zeer zware buien.
Ik maak nog een laatste plaatje in de richting van waar ik heen moet. Onderweg wordt ik getroffen door een korte regenbui en als ik nog maar net op de camping ben barst de hemel open en valt er een stevige hagelbui.
Voor wat meer bijzonderheden moet ik bij de kleine bosvennen zijn in de bossen van Boschoord. Hier heb ik kans op hazelworm, ringslang en adder. Behoedzaam loop ik rondom de met veenmos dichtgegroeide ven. Twee ringslangen schieten weg..
Het zeldzame lavendelheide voelt zich juist hier prima thuis en bloeit momenteel.
Eindelijk heb ik ook dit jaar een foto van de smaragdlibel kunnen maken. Het is één van de eerste grote libellensoorten die vliegen.
Rondom de ganzenpoel is het goed vertoeven.
Het lijkt of deze rups van de kleine hagenheld zweeft in de lucht. Hij zat aan de bovenkant van een pijpenstrootje.
Deze witsnuitlibel is met één vleugel in een web gevlogen. Ik heb hem bevrijd maar op drie vleugels stortte hij na drie meter alweer neer.
In een plasje langs de kant van de weg zie ik een kikker wegspringen. Ik buk en zie nog veel meer beweging in het plasje. Wat zijn dat nu voor kleine monstertjes vraag ik me hardop af? Ik maak er een filmpje van:
Het zijn kokerjuffers. De larven van schietmotten die zich camoufleren en beschermen door omhulsels. De poten steken er vernuftig doorheen.
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid...
De plaats Hoogeveen weten de meeste mensen wel te liggen maar waar die naam nu precies vandaag komt weet de gemiddelde Nederlander niet. Hoogveen lijkt ook iets van lang vergeten dagen. Toen Nederland nog nederig was. Bijna al het veen is afgegraven en in de turfkachel beland. Op wat er nog over is zijn we heel zuinig geworden. Het hypocriete is dat momenteel nog steeds veel veen wordt afgegraven in bijvoorbeeld Estland ten behoeve van onze tuinaarde. Hieronder een beeldverslag van hoe dat turf nu ontstaat en wat op het hoogveen groeit. De planten die groeien op een zwevend pakket bovenop het water noemen we levend hoogveen. Je mag de plantjes nederig noemen in hun voedselopname maar groots in hun aanpassingsvermogen. Er zijn nog maar een paar plaatsen in Nederland waar levend hoogveen is te vinden. Het Bargerveen en het Fochteloërveen zijn het meest bekend maar in verschillende kleine vennen in Drenthe zijn nog kleine stukjes te vinden. Voor een natuurliefhebber zijn...
Waar tot in de jaren ’50 boer, burger en dier nog redelijk in harmonie samenleefden, botsen de belangen tegenwoordig steeds vaker. We wonen met veel op weinig ruimte, en we willen steeds meer. De natuur wordt op veel plekken ingeperkt, overvoerd met meststoffen en vergiftigd – en raakt op allerlei manieren in de knel. Brandnetels, bramen, mais en raaigras tieren ondertussen welig. Om soorten te beschermen werden regels opgesteld. Maar boer en burger voelden zich daardoor vaak juist zelf beperkt in hun ruimte en groei. Ook zij kwamen in de knel. Boosheid en frustratie groeiden, en het debat werd steeds stekeliger – als bramenstruiken in een overwoekerd veld. Het lijkt soms wel een slecht sprookje, zonder helden, waarin trollen het script zijn gaan schrijven. En ze leefden nog kort en ongelukkig. Maar kan het ook anders? Jazeker. Rondom mijn woonplaats Stuifzand, op de grens van zand en veen, zie ik tijdens mijn omzwervingen een waardevol, kleinschalig cultuurlandschap. Koeien grazen er ...
De gekraagde aardster is een soort die ik al poosje op mijn wensenlijstje heb staan. Zo bijzonder is tie niet meer, maar vanwege zijn uiterlijk spreekt ie toch wel tot de verbeelding. Ik moest er snel bij zijn want als het de komende week flink gaat vriezen, zal het snel gedaan zijn met zijn pracht. Vandaag had ik geluk. Hoe beter ik keek, hoe meer ik er vond. In totaal meer dan vijftig. De aardster is in het najaar als een bol zichtbaar. De bol knapt open en zes lippen krullen af naar beneden. Ze vallen ondanks hun grootte en afwijkende vorm, bijna niet op met hun bruine kleur tussen de eikenbladeren. Je hoeft niet dwars door het bos om ze te zoeken. Daar zal je ze wellicht niet eens vinden, ze staan langs het fietspad. Vroeger was dit een schelpenpad en langzamerhand is het kalk hieruit het grond in gespoeld . Dit zorgt voor een gunstige bodemhuishouding voor meer paddenstoelen en planten, die anders vooral langs de kust plaatsvinden. De li...
Vele oudere beschavingen wisten het al; de zon is wellicht het meest magisch iets van wat er bestaat op aarde. Iedere dag hebben we weer een nieuwe kans om te genieten van dit hemels moment, als hij als een klein bolletje boven de horizon verschijnt. Maar ook vlak daarvoor, in het zogenaamde 'blauw uurtje' is het al dikwijls genieten geblazen in de natuur. Als even later de zon wat hoger staat en je hebt het geluk dat er grondmist hangt over de velden, dan is het helemaal een feestje om buiten te zijn. Dan richt ik mijn blik altijd naar beneden. De insecten en spinnewebben zijn nu op hun mooist en de beestjes kunnen nog niet bewegen, wat maakt dat ze van alle kanten zijn te fotograferen. Wat een zonsopkomst een extra dimensie geeft, is de rust die er dan nog heerst. Even geen mensen, de wind is vaak wat minder dan overdag en er zijn nog maar weinig storende geluiden te horen Ik krijg regelmatig de vraag wat de mooiste plek is om een zonsopkomst te zien in Drenthe. Ter ...
Vandaag een rondje maaknatuur gedaan. Eigenlijk is alles in Nederland maaknatuur. De mens die zich veelal Nederlander noemt heeft eigenlijk overal met zijn pootjes aangezeten. Mijn eerste bestemming was het milleniumbos bij Fluitenberg. Je komt daar door een doodlopend weggetje in te rijden naast de nieuwe begraafplaats. Ik zette de auto eerst maar es neer bij de grafheuvels. Vroeger moeten hier zeven stuks hebben gelegen. Twee hebben ze er hersteld. Tot mijn grote verbazing lief er een reegeit bovenop te grazen. Ze had me niet door terwijl ik op minder dan tien meter stond en liep rustig het bosje in. Reegeit bovenop een grafheuvel Het millenniumbos ligt even verderop en is kortgeleden aangeplant. Ik vind het heel goed dat mensen iets voor het milieu doen. Of een boompje planten in zo'n bos nu werkelijk iets bijdraagt op dat gebied waag ik te betwijfelen. Dat je het bewust doet voor iets of iemand en dat het een educatief karakter heeft vind ik echter wel een goed pla...
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la...
De naam Kinholt wordt voor het eerst genoemd in 1511. Destijds was het een uitgestrekt, nat bos aan beide kanten van het Oude Diep. Het strekte zich uit van Echten tot aan de plek waar nu de Hoofdstraat van Hoogeveen ligt. Thans is er nog maar een klein deel van over. Boomklever op zoek naar insecten. Een kaart van het Kinholt, links is zuiden, rechts is noorden. Jaartal: 1628 (fotoarchief A. Metselaar) Het woord kine of kene betekent ‘geul’ en zou verwijzen naar de oude naam van het Oude Diep. We mogen gerust aannemen dat het bos zelf al vele eeuwen ouder is. De bomen werden echter regelmatig gekapt en voor allerlei doeleinden gebruikt. Daarom zul je in het bos geen bomen aantreffen die ouder zijn dan 200 jaar. Toch kunnen hier bomen groeien met eeuwenoude genetische afstamming. Op sommige plekken is de bodem onaangeroerd gebleven, iets wat in Nederland zeldzaam is. Toen ik in de archieven zocht naar bijzondere vondsten uit dit gebied, ontdekte ik dat hier in 1931 de ...
Op de een of andere manier was ik nooit langdurig op Schiermonnikoog geweest. Ja, twee jaar geleden was ik met collega's over het wad erna toe gelopen, maar daarna was de pijp wel zo leeg dat we de eerste boot weer terug namen. Nu was ik er dan eindelijk wat langer en weer met mijn collega's. Waar de meesten van hun wat rond gingen fietsen en kroeghangen, wou ik toch ook wat meer natuur zien. Deze keer met mijn collega's Johan en Henk. Fiets je mee? We zijn nog op de boot, als ik het eerste nieuwe leven van de dag al zie. Maar liefst 17 jonge bergeenden scharrelen wat rond op het wad. Op fietse langs de dijk, zien we even later een eenvoudig nest met drie eieren tussen de stenen . Moeder of vader scholekster is dichtbij en kan ons wel wegkijken. We maken ons dan ook snel weer uit de voeten. Als de de dijk afrijden, de duinen in zien we langs het fietspad direct al velden vol staan met de rietorchis. ...
Jarenlang fietste ik, als het mooi weer was, op de racefiets van Balkbrug naar mijn werk in Hasselt en 's middags weer andersom. Voorbij Hassselt fietste ik dan over een dijkje met een stenen muur. Het uitzicht vanaf deze stenen dijk zat nog altijd op mijn netvlies. De verhalen van duizenden zeldzame wilde kievitbloemen ken ik ook goed. Nu deze prachtige bollen bloeien ben ik er maar eens heen gereden en het bleek dat de werkelijkheid de herinnering vele malen overtrof. Geniet mee, of nog beter, pak eerdaags de fiets en ontdek het zelf! Als ik mijn mountainbike heb gemonteerd laat de monotone groene weilanden, zonder amper een boom, bloem of insect achter me. Als ik bij Genne het dijkje op fiets kom ik in een andere wereld terecht. Even later hoor en zie ik drie grutto's vliegen. Dat was al een paar jaar geleden dat ik die had gezien. Ik fiets nog geen honderd meter en zie een rood vlekje in het gras. Jawel hoor, hier groeien al de eerste bloemen en direc...
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.