Vanuit camping Diever ondernam ik in de eerste weken van mei 2015 verschillende tochtjes in het Drents -Friese Wold. Het is een nationaal park van ruim 6000 hectare bos, heide, vennen, beekdalen en zandverstuivingen. Hieronder een selectie van foto's van dit gevarieerd gebied.
Het stuifzandgebied van het Aeckingerzand, ook wel 'de kale duinen' genoemd, is het grootste levend stuifzandgebied van Noord Nederland. .Het is een grote zandbak met prachtige vergezichten
We beklommen natuurlijk ook de uitkijktoren.
Hiervandaan heb je een mooi uitzicht over het gebied.
We zagen tientallen kleine vuurvlinders.
Alinda vond een mooie schapenkrapboom.
Het is altijd een genot om een groentje te ontdekken. Hier op kraaiheide.
De vliegdennen vormen reeds nieuwe dennenappels. De grove den is tweeslachtig. De dennenappels zijn het onderdeel van het vrouwelijk geslachtsorgaan.Hieruit groeien uiteindelijk de zaadjes.
Het mannelijk geslacht is weer eens duidelijk herkenbaar aanwezig.
Er zingen vele veldleeuweriken en veldpiepers op de heide. Ze lijken sterk op elkaar als ze op de grond zitten. Omdat ik op een andere foto duidelijk een kuifje zie, hou ik het op een veldleeuwerik.
Aan de zuidelijke rand van het stuifzandgebied ligt de grenspoel. De grens tussen Friesland en Drenthe loopt hier dwars doorheen. De grenspaaltjes staan nog steeds in het veld.
Alinda ontdekt op de oever honderden zonnedauw plantjes. Deze vleeseter heeft beet. Een vliegje raakte verstrikt in de kleverige tentakels van deze verleider. Even later ontdekt ze poepjes waarvan ze eerst denkt dat ze van de vos zijn maar ik herken er ganzenpoep in.
En jawel hoor, behalve een paar geoorde futen en wat kuifeend en wilde eenden, zien we een paartje grauwe ganzen met een stuk of twintig, inmiddels al behoorlijk volgroeide, jongen.
Vlak bij Diever ligt een kleinere zandvlakte, 'De witte bergen'. Het is een gewilde locatie voor paardenliefhebbers om doorheen te banjeren. De mestkevers weten dat maar al te goed. Of hun gepantserde harnas sterk genoeg is voor een paardenhoef? Ze doen me altijd aan ridders uit vervlogen tijden denken.
's Avonds ontdekt Nina, in het toiletgebouw van de camping, een waardige tegenstander voor de gladiatorenstrijd der kevers; de meikever lijkt helemaal klaar voor de strijd.
Voor mij heeft ie, zonder de strijd aan te gaan, met glans gewonnen. De meikever is, zolang ik het vliegend hert nog niet zelf heb gezien, de mooiste kever die ik heb gezien. Monsterlijk mooi. Overdag verschuilen ze zich in de bomen maar tegen de avond worden ze actief.
In mei komen opeens heel veel vlinders tevoorschijn. Hier het boomblauwtje. Als je ze ziet vliegen, zijn het helderblauwe vlinders,maar zo snel ze gaan zitten zie je de onopvallende achterkant van de vleugels
Mijn favoriete struunplek is toch wel 'De Hoekenbrink'. Een klein heidegebied omgeven door donkere sparrenbossen. Je kan hier urenlang rondstruinen en van alles ontdekken. Meestal ontdekken dieren je echter eerder dan jij hun. Het geluid van zacht krakende bladeren op de heide, verraad vaak een wegschietende levendbarende hagedis. Als je de moeite neemt om vijf minuten lang doodstil te blijven staan, komt ie meestal wel weer tevoorschijn en kijkt hij je, met één oog, nieuwsgierig aan.
Bij de ingang van 'De Hoekenbrink' aan de bowsweg zie je direct deze karakteristieke eik van meer dan 200 jaar oud.
De viervlek is de meest voorkomende grote libel van Nederland en gemakkelijk te herkennen aan zijn twee zwarte vlekken in iedere vleugel.
Op een warme dag zie ik mijn eerste hooibeestje van dit jaar vliegen. Laat ik nu later op de middag nu net zien dat de boeren bezig zijn met hun eerste snede gras te maaien. :-)
Ik zie in de verte een zwarte beer door het hoge gras lopen. Bij nader inzien blijkt het een koe te zijn. Twee Dexter koeien proberen het gras kort te houden maar het groeit ze allemaal een beetje boven het hoofd.
Witsnuitlibellen houden van vennen met veenmos die zijn omgeven door bos. Je hebt twee soorten die hier vliegen, de venwitsnuitlibel en de noordse witsnuitlibel. De vrouwtjes lijken sterk op elkaar maar volgens de experts is dit de noordse.
Ik loop over een schapenpaadje op een hogere zandrug tussen twee vennen door. Naast me zie ik hoge heidestruiken met, parallel aan elkaar, verschillende laagtes er tussen. Het doet me sterk denken aan karrensporen een een lang vervlogen tijd.
Op bevrijdingsdag komt er, rond de middag, opeens ander weer in aantocht.
Er zijn zelfs mammatuswolken te zien wat duit op hoge onstabiliteit en kans op zeer zware buien.
Ik maak nog een laatste plaatje in de richting van waar ik heen moet. Onderweg wordt ik getroffen door een korte regenbui en als ik nog maar net op de camping ben barst de hemel open en valt er een stevige hagelbui.
Voor wat meer bijzonderheden moet ik bij de kleine bosvennen zijn in de bossen van Boschoord. Hier heb ik kans op hazelworm, ringslang en adder. Behoedzaam loop ik rondom de met veenmos dichtgegroeide ven. Twee ringslangen schieten weg..
Het zeldzame lavendelheide voelt zich juist hier prima thuis en bloeit momenteel.
Eindelijk heb ik ook dit jaar een foto van de smaragdlibel kunnen maken. Het is één van de eerste grote libellensoorten die vliegen.
Rondom de ganzenpoel is het goed vertoeven.
Het lijkt of deze rups van de kleine hagenheld zweeft in de lucht. Hij zat aan de bovenkant van een pijpenstrootje.
Deze witsnuitlibel is met één vleugel in een web gevlogen. Ik heb hem bevrijd maar op drie vleugels stortte hij na drie meter alweer neer.
In een plasje langs de kant van de weg zie ik een kikker wegspringen. Ik buk en zie nog veel meer beweging in het plasje. Wat zijn dat nu voor kleine monstertjes vraag ik me hardop af? Ik maak er een filmpje van:
Het zijn kokerjuffers. De larven van schietmotten die zich camoufleren en beschermen door omhulsels. De poten steken er vernuftig doorheen.
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid...
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la...
Vanwege een ijskoude bovenlucht en een noordwesten wind kwamen er op 8 december 2017 talloze winterse buien ons lage landje binnengetrokken. Het was de start van 4 heerlijke winterse weerdagen. Het begon vrijdags met grote vlokken. Een teken dat de temperatuur nog boven nul was. Het leverde een schilderachtig plaatje op. De wijken van Eleveld. Niet iedereen lijkt er blij mee te zijn. Als de natte sneeuw is gesmolten en de zon komt er voorzichtig bij, tonen zich opeens duizenden druppels aan de takken Iedere druppel is een wereld op zich. De zaterdag moest ik werken, maar waren er gelukkig alleen maar wat kleine buitjes. De zondag was het echter flink raak. Het sneeuwde bijna de hele middag en avond. De harde wind maakte dat de sneeuw tegen de bomen aan plakte. Een rondje Stuifzand in de sneeuw. Ik hou van kronkelige eikentakken. Wijken van Eleveld nabij Siberië. De depressie die verantwoordel...
Lopend over de heide kan je ze vaak vlak voor je zien, of nog vaker, horen wegschieten; hagedissen. In Nederland komen er vier soorten voor, de muurhagedis, de zandhagedis, de levendbarende hagedis en de pootloze hazelworm. Hagedissen zijn bij de meeste mensen wellicht vooral bekend van de vakantie. In Frankrijk lopen de muurhagedissen soms gewoon je caravan door en op die manier zijn er al verschillende in Nederland beland. Toen wij dit jaar twee weken lang in Campingplatz Am Niemetal neerstreken, zagen we binnen twee minuten al dat we een familie levendbarende hagedissen als naaste buren hadden. Wat is er dan mooier om vanuit onze luie stoel, met de zon op onze hoofden, dagenlang het normaal verborgen levenswijze van deze prachtige reptielen te observeren? Zonlicht is van levensbelang voor deze koudbloedige dieren. Een afgezaagde boomstam was favoriet voor deze hagedis. De nog vochtige schubben reflecteerden het zonlicht in alle kleuren van de regenboog. Ze was...
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er...
Ik had het voorrecht om een week in de Algarve te mogen verblijven voor een opleiding tot natuurcoach. Dat betekende dat de natuur mijn werkomgeving vormde. Wat wil een Bart nog meer? De hoop op een heerlijke zonnige week had ik vooraf afgeschreven. Een hogedrukgebied bevond zich ergens boven West-Europa en de depressies, die normaal vaak over Nederland trekken, moesten daardoor een zuidelijker koers beschrijven. En laat dat nu precies over Portugal gaan. Daardoor de eerste dagen geen stralend blauwe hemel maar soms Hollandse luchten. Voordeel was dat het heerlijk wandelweer was, Ik was nog maar net op het eco-resort Case Vale de Lama geïnstalleerd of het begon al te kriebelen. Mijn hele systeem wou maar een ding; strunen! Hieronder de hoogtepunten van een hele week samengevat in een fictieve wandeling van de resort naar de kliffen bij Lagos. De omgeving van het resort is een ware Hof van Eden met vogelsoorten waar je in Nederland alleen maar van kan dromen. Ee...
Brenazet is een campinghoeve in de Auvergne. Een rustige streek in midden Frankrijk, waar het heerlijk toeven is. Zodra ik er was werd ik onrustig; ik wilde er op uit. Want wat was er veel natuur te zien rondom de hoeve. Ik telde maar liefst 15 verschillende soorten vlinders. Bijna iedere dag liep ik even een rondje, maar die eerste keer dat ik in 'het verborgen valleitje' midden in het bos kwam was niet meer te evenaren. Het leek wel of de dieren hier nog nooit een mens hadden gezien en vele vlinders, juffers als ook een familie beverraten en zelfs een boommarter liepen hier een paar meter voor mijn voeten rond te scharrelen. Op het erf bij de boerderij zag ik direct al een vlinder die me in vervoering bracht. Een kolibrievlinder zat boven mij in de vlinderstruik, te smullen van het nectar. Ik maak verschillende foto's van deze overdag vliegende nachtvlinder, die ik heb bewerkt in bovenstaande samengestelde foto. Dit was wat mij betreft de mooiste. &nbs...
Sinds ik er, een paar jaar geleden, voor het eerst van hoorde wil ik dolgraag eens zien; ijshaar. Toen gisteravond laat duidelijk werd dat de omstandigheden ervoor vanochtend wel eens heel goed zouden kunnen zijn, kwam ik in actie met de voorbereidingen. Een laatste check op de satelliet en wat weersites bevestigde vanochtend om 06.15 mijn vermoedens. Het was onbewolkt met mist en de temperatuur was een paar graden onder nul. Snel zette ik dan ook mijn slaperige lijf in beweging. Even voor zeven uur arriveer ik in het Dwingelderveld. De maan is nog net zichtbaar terwijl het eerste ochtendgloren zich aandient. Het is op de heide onbewolkt, maar bijna rondom is er in de verte mistbanken of bewolking te zien. Even later komt er langzaam een rode bol omhoog kruipen vanachter de horizon. Flink ingezoomd geeft het samen met een kraai, een mooi effect. Het is windstil en de rook van de vuilverbrander bij Wijster gaat dan ook recht omhoog Nu d...
Al een paar nachten hing het in de lucht; de eerste vorst. Met opklaringen en wolken in de aanvoerrichting zou het ook vanochtend weer spannend worden of het zou lukken. Om half zeven komt mijn dochter me wakker maken dat er mist is en er drie sterren heel mooi op een rijtje staan. Tja; dan moet je er als weerliefhebber natuurlijk uit. Op de satellietbeelden zag ik onder het eten dat er wolken snel kwamen aanzetten vanuit het noorden. Terwijl moeders de vrouw haar wijze hoofd schud en weer terug onder dekens kruipt, gaan wij richting het zuiden, de kou tegemoet. Naar een plek waar ik al een tijd lang foto's wil maken; de Loozensche linie, tussen Gramsbergen en Hardenberg. Een in ere herstelde verdedigingslinie uit 1799 die gebouwd is in opdracht van Napoleon hemzelf. 'Ik wil graag grondmist boven een rivier, met bomen , rijp en een opkomende zon' zei ik nog in de auto. We kregen het allemaal. Nog veel meer zelfs. Parels gevangen in een...
Zo eens in de paar maanden ga ik met Hero een dagje wat verder weg de natuur in. Deze keer stelde ik voor om maar eens weer naar het Fochteloërveen te gaan. Daar ergens woonde toch ook iemand te midden van honderden boomkikkers? Hoewel we onverwachts langskwamen, onthaalde Jaap 'Boomkikker' ons hartelijk met heerljke chocoladetaart en daarna leidde hij ons trots een paar uur lang rond over zijn landgoed. Ademloos genoot ik van de planten, dieren en vooral ook de bevlogenheid en verhalen van iemand die in staat is gebleken zijn eigen paradijsje te scheppen. Struun maar eens mee. We lopen nog geen tien meter, een stuk hout wordt opgetild en 5 kamsalamanders komen tevoorschijn. Een soort die op de meeste plekken in Nederland helaaas niet meer voorkomt. Van onderen heeft ieder exemplaar zijn eigen unieke stippencode. Wij zien ze eerst niet eens, maar dankzij wat aanwijzingen zien we op de bramen de eerste boomkikkertjes. Hoe beter we kijken, hoe meer ...
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.