We hadden mooi op tijd gegeten zodat ik nog even een paar uur erop uit kon. 'Waarheen?' vroeg ik me af. Ik besloot gewoon maar eens te rijden en mijn neus achterna te gaan. Ik kwam uit in het Dwingeldeveld, Zomaar. Morgen geef ik hier een excursie en wellicht speelde dat een rol. Of wist mijn onderbewustzijn al dat juist hier het hele mooie wandeling zou worden? God only knows. En jij straks ook.
Het is sinds een paar dagen officieel herfst en de natuur volgt de kalender gewillig. Als de avondzon, net onder de takken door op de grond schijnt worden ze mooi opgelicht.
Heel langzaam kleuren vooral de berken een ietsje geel op. Het levert een leuk plaatje op aan de rand van een typische uitgegraven Drentse hoogven.
Aan de rand van de oude postweg groeit op een paar plekken grondster. Een inmiddels zeldzame pionier die houdt van natte omstandigheden op zandgrond. Hier aan de rand van de berm is het meer een halve ster.
Op de heide aangekomen, is het ondanks dat de zon nog lange niet onder gaat, al een mooie lichtval te zien.
Een stukje verderop hoor ik ze eerder dan dat ik ze zie. Kraanvogels! Ik wend al mijn militaire skills aan, om zo dicht mogelijk bij te komen. Wat zijn het prachtige beesten die ook nog eens mooi in het zonnetje worden gezet. Ze maken samen flink lawaai en merken me gelukkig niet op. Dit jaar hebben in dit gebied twee paartjes gebroed en is er 1 jong groot geworden lees ik op de site van Natuurmonumenten.
Omdat ze steeds zoveel lawaai maken, besluit ik een filmpje te maken. Hoewel ze mi niet opmerken, worden mijn blote handen wel opgemerkt door wel twintig muggen die bloed ruiken.
Wellicht krijgen ze uiteindelijk toch lucht van me want opeens vliegen ze weg. Ik zie echter verder nergens verstoring.
Ze vliegen mooi voor de verlichte hemel langs richting de heide.
De eenzame bomen op de grote stille heide vormen prachtige objecten.
Geelachtig beschenen grauwe ganzen trekken mijn aandacht. Deze gans was dertig jaar geleden een zeldzame broedvogel maar heeft, door het aanleggen van de talloze natte natuurgebieden, een opmerkelijke revival ondergaan.
Vanuit mijn ooghoek zie ik wat bruins in het weiland. Ik duik in elkaar en betrap een plassende reebok. Al bukkend kruip ik snel achter een boompje weg.
Een stuk verderop kijk ik langs de bosjes en zie ik hem inmiddels weer vreedzaam grazen.
Als ik langzaam wegsluip en over de zandweg terugloop zie ik twee geiten wegrennen. De bok voegt zich bij hem. Een stuk verderop blijven ze onrustig staan. Zoals zo vaak leer ik weer de belangrijkste natuurles die universeel van toepassing is in het hele leven; er is altijd zoveel meer aan de hand dan dat je op het eerste gezicht ziet.
Ik haast me naar een mooie plek om de ondergaande zon te fotograferen.
In de verte gaan de grauwe ganzen op zoek naar een geschikte slaapplaats.
Het kost me twee natte voeten maar het het is het helemaal waard. Het is adembenemend om hier als een standbeeld in het water te staan.
Het is een waar kleurenspel dat zich voor mijn ogen afspeelt.
Ik dacht dat het al niet mooier kon maar vader zon en moeder aarde hebben voor mij nog één laatste uitsmijter in huis,
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er...
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid...
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la...
De Regge is een beekje die bij Ommen in de Vecht uitstroomt. Een paar kilometer eerder schuurt een oude meander van de beek langs Besthemerberg, gelegen in de stuwwal van Ommen. Er is een voor Noord-Nederlandse begrippen, zeer hoge oeverwal ontstaan. 'De steile oever' De Beneden-Regge is de laatste jaren weer in zijn oude staat van een kronkelend beek teruggebracht en heeft weer alle ruimte om buiten zijn oevers te treden. Het heeft de afgelopen dagen flink geregend en het lijkt opeens een brede rivier. I n het rivierenlandschap loopt een enkele paard. De herfstkleuren zijn nog net zichtbaar en ik geniet met volle teugen van een uurtje zon. Naast de beek ontvouwd zich een alleraardigst coulissen landschap met oude eiken, oude boomwallen en kleine weilanden. Twee paarden genieten net als ik van het zonnetje en racen door het gras. Nu de bladeren bijna allemaal van de bomen zijn afgewaaid komen de opvallend gekleurde vruchtjes ...
Ik kom regelmatig in de boerenveense plassen. Ik ontdek telkens weer nieuwe planten en dieren en het blijft een prachtig gebied om doorheen te strunen. Een dagactieve nachtvlinder. De zuringspanner. Normaal zie je meerder rode banen. Deze heeft er maar 1. De eerste klokjesgentiaan van dit jaar. Er ontdek er nog maar 1. De welriekende nachtorchis doet het hier stukken beter. Ik tel er minimaal honderd. De meeste zijn alweer bijna uitgebloeid De opvallende geelzwarte rupsen van de sint jacobsvlinder worden zebrarupsen genoemd . Ze doen zich massaal te goed aan het giftige jakobskruiskruid en wordt hierdoor zelf ook giftig. Dé vlinder van dit moment is het bruin zandoogje. Ik zie er vanavond wel 50 vliegen. Het dopheide bloeit nu op haar mooist. Een zwarte heidelibel, een kleine soort libel. Het mannetje is geheel zwart maar het vrouwtje hoofdzakelijk geel met in vergelijking met de andere heidelibels...
De winter 2024-2025 zal iedereen qua winterweer wellicht snel weer vergeten. Behalve dan de mensen die zich op woensdag 12 februari in de drie-provinciën-grensstreek van Drenthe-Groningen-Friesland bevonden. Een zeer langzaam rondtollende depressie, bovenin gevuld met koude en vochtige lucht, bevond zich boven Noord-Nederland en zorgde in deze omgeving voor urenlange matige sneeuwval die het verkeer op de A7 nabij Leek compleet tot stilstand deed komen. De sneeuwhoogte liep op van zo'n 10 centimeter rond Assen tot maar liefst 25 centimeter in Buitenpost! Voor mij was dat reden genoeg om de volgende ochtend de wekker vroeg te zetten. Een sneeuwexpeditie door het hoge noorden was het doel. Door lichamelijk ongemak was het deze keer hoofdzakelijk een driedaagse struuntocht in de auto, maar dat kon mijn sneeuwpret amper onderdrukken. Struun maar es een eindje mee. Roodborstje in de sneeuw De witte molen van Glimmen Huize Welgelegen, Glimmen....
Het Nolderveld was tot bijna halverwege de twintigste eeuw een groot heidegebied ten westen van de esdorpen Nolde en Linde. Tegenwoordig is de meeste heide ontgonnen en resten er nog slechts enkele kleine stukken heide en verschillende bosjes. Kaart 1940 Het is een gebied dat geologische en archeologisch interessant is. Vanmiddag liep ik daarom samen met mijn 'Red Arrow' archeovrienden dwars over de akkers op zoek naar sporen uit een ver verleden. Er was weer veel te zien, ontdekken en te verwonderen. Op de hoogtekaart is mooi te zien hoe de stuwwal van Zuidwolde net even onder Nolde eindigt. (Hoe geler hoe hoger) De stuwwal is ontstaan door een gigantische ijsmassa in de voorlaatste ijstijd die als een bulldozer het land heeft opgestuwd. Door opwarming van het klimaat ging deze 'gletsjer' precies in dit gebied niet verder zuidwaarts. De ijsmassa smolt langzaam weg en begon aan de onderkant smeltwater af te voeren en stroomde ten zuiden v...
Het Fochteloërveen is dé kraanvogelplek van Nederland. Sinds 2001 wordt hier succesvol gebroed en in zachte winters zijn ze hier het hele jaar door te zien. Het was vandaag mijn wens om ze te spotten en als dat ook nog eens lukt dan is dat natuurlijk wel een mazzeltje. Er trekken nog wat buien over terwijl ik droog in de vogelkijkhut zit. Behalve heel veel wilde eenden is er niet zoveel te zien. Ze zijn zich massaal aan het poetsen. Op het moment dat ik afdruk gaat deze woerd luid kwakend zijn vleugels uitspreiden. Het hoogveen droogde uit en daarom is rondom het gebied een bufferzone aangelegd. In dit gebied zie ik bomen met gele takken staan. Het zijn korstmossen die op de takken groeien. De laatste buien zijn weggetrokken en het levert mooie plaatjes op. Ik ga naar mijn laatste stop. De uitkijktoren nabij Ravenswoud. In de toren heb je een magnifiek uitzicht over de uitgestrekte vlakte en twee vogelaars vertellen me alles over...
Welkom in de wereld der archeologie. Vol verbazing keek ik deze zeer droge zomer hoe ze in Engeland diverse archeologische vondsten deden door het bestuderen van luchtfoto's. Door de droogte was veel gras geel gekleurd, maar iets lager gelegen terreinen waren vaak net iets groener. Daardoor werden opeens oude sloten, loopgraven, kasteelgrachten en greppels rondom grafheuvels zichtbaar als zogenaamde 'crop marks'. Pas sinds een week heb ik geleerd hoe je ook zélf op satellietbeelden, gemaakt in augustus, je eigen omgeving kan afspeuren, op zoek naar opvallende zaken. Een zeer leerzame én verslavende bezigheid moet ik zeggen. Een beetje actueel opererende school zou dit zo per direct kunnen invoeren! Helaas hebben we hier in het arme Drenthe maar weinig kastelen en is het landschap op de meeste plekken door ontginning, egalisering en ruilverkaveling compleet op de kop gezet, maar soms kan je ook hier nog leuke, grappige of spannende zaken ontdekken. Hieronder zal ik ...
Waar tot in de jaren ’50 boer, burger en dier nog redelijk in harmonie samenleefden, botsen de belangen tegenwoordig steeds vaker. We wonen met veel op weinig ruimte, en we willen steeds meer. De natuur wordt op veel plekken ingeperkt, overvoerd met meststoffen en vergiftigd – en raakt op allerlei manieren in de knel. Brandnetels, bramen, mais en raaigras tieren ondertussen welig. Om soorten te beschermen werden regels opgesteld. Maar boer en burger voelden zich daardoor vaak juist zelf beperkt in hun ruimte en groei. Ook zij kwamen in de knel. Boosheid en frustratie groeiden, en het debat werd steeds stekeliger – als bramenstruiken in een overwoekerd veld. Het lijkt soms wel een slecht sprookje, zonder helden, waarin trollen het script zijn gaan schrijven. En ze leefden nog kort en ongelukkig. Maar kan het ook anders? Jazeker. Rondom mijn woonplaats Stuifzand, op de grens van zand en veen, zie ik tijdens mijn omzwervingen een waardevol, kleinschalig cultuurlandschap. Koeien grazen er ...
Wat een mooie fotoos, Bart. Ga door.
BeantwoordenVerwijderenDank je Peter. Ga ik zeker doen. Het blijft leuk en telkens een grote verrassing.
BeantwoordenVerwijderenSchitterend!
BeantwoordenVerwijderen