Kraanvogels in het Dwingelderveld

We hadden mooi op tijd gegeten zodat ik nog even een paar uur erop uit kon. 'Waarheen?' vroeg ik me af. Ik besloot gewoon maar eens te rijden en mijn neus achterna te gaan. Ik kwam uit in het Dwingeldeveld, Zomaar. Morgen geef ik hier een excursie en wellicht speelde dat een rol. Of wist mijn onderbewustzijn al dat juist hier het hele mooie wandeling zou worden? God only knows. En jij straks ook.

Het is sinds een paar dagen officieel herfst en de natuur volgt de kalender gewillig. Als de avondzon, net onder de takken door op de grond schijnt worden ze mooi opgelicht.     
Heel langzaam kleuren vooral de berken een ietsje geel op. Het levert een leuk plaatje op aan de rand van een typische uitgegraven Drentse hoogven.  
Aan de rand van de oude postweg groeit op een paar plekken grondster. Een inmiddels zeldzame  pionier die houdt van natte omstandigheden op zandgrond. Hier aan de rand van de berm is het meer een halve ster.   
Op de heide aangekomen, is het ondanks dat de zon nog lange niet onder gaat, al een mooie lichtval te zien.  
Een stukje verderop hoor ik ze eerder dan dat ik ze zie. Kraanvogels! Ik wend al mijn militaire skills aan, om zo dicht mogelijk bij te komen. Wat zijn het prachtige beesten die ook nog eens mooi in het zonnetje worden gezet. Ze maken samen  flink lawaai en merken me gelukkig niet op. Dit jaar hebben  in dit gebied twee paartjes gebroed en is er 1 jong groot geworden lees ik op de site van Natuurmonumenten.  




Omdat ze steeds zoveel lawaai maken, besluit ik een filmpje te maken. Hoewel ze mi niet opmerken, worden mijn blote handen wel opgemerkt door wel twintig muggen die bloed ruiken. 
Wellicht krijgen ze uiteindelijk toch lucht van me want opeens vliegen ze weg. Ik zie echter verder nergens verstoring.
Ze vliegen mooi voor de verlichte hemel langs richting de heide. 
De eenzame bomen op de grote stille heide vormen prachtige objecten. 
Geelachtig beschenen grauwe ganzen trekken mijn aandacht. Deze gans was dertig jaar geleden een zeldzame broedvogel maar heeft, door het aanleggen van de talloze natte natuurgebieden, een opmerkelijke revival ondergaan. 
Vanuit mijn ooghoek zie ik wat bruins in het weiland. Ik duik in elkaar en betrap een plassende reebok. Al bukkend kruip ik snel achter een boompje weg.
Een stuk verderop kijk ik langs de bosjes en zie ik hem inmiddels weer vreedzaam grazen.    
Als ik langzaam wegsluip en over de zandweg terugloop zie ik twee geiten wegrennen. De bok voegt zich bij hem. Een stuk verderop blijven ze onrustig staan. Zoals zo vaak leer ik weer de belangrijkste natuurles die universeel van toepassing is in het hele leven; er is altijd zoveel meer aan de hand dan dat je op het eerste gezicht ziet.  
Ik haast me naar een mooie plek om de ondergaande zon te fotograferen. 
In de verte gaan de grauwe ganzen op zoek naar een geschikte slaapplaats. 
Het kost me twee natte voeten maar het het is het helemaal waard. Het is  adembenemend om hier als een standbeeld in het water te staan.  
Het is een waar kleurenspel dat zich voor mijn  ogen afspeelt.  
Ik dacht dat het al niet mooier kon maar vader zon en moeder aarde hebben voor mij nog één laatste uitsmijter in huis, 

Reacties

Een reactie posten

Benieuwd naar je reactie.

Populaire posts van deze blog

De oeroude bossen van Bad Bentheim en Samerrott.

Op een hete zomeravond in september rondom de Hoge Stoep

Windhoos van 14 juli 1975