Eerste vorst van de winter en grondmist bij de Loozensche linie aan de vecht.

Al een paar nachten hing het in de lucht; de eerste vorst. Met opklaringen en wolken in de aanvoerrichting zou het ook vanochtend weer spannend worden of het zou lukken. Om half zeven komt mijn dochter me wakker maken dat er mist is en er drie sterren heel mooi op een rijtje staan.
Tja; dan moet je er als weerliefhebber natuurlijk uit. Op de satellietbeelden zag ik onder het eten dat er wolken snel kwamen aanzetten vanuit het noorden. Terwijl moeders de vrouw haar wijze hoofd schud en weer terug onder dekens kruipt, gaan wij richting het zuiden, de kou tegemoet.
Naar een plek waar ik al een tijd lang foto's wil maken; de Loozensche linie, tussen Gramsbergen en Hardenberg. Een in ere herstelde verdedigingslinie uit 1799 die gebouwd is in opdracht van Napoleon hemzelf.    

'Ik wil graag grondmist boven een rivier, met bomen , rijp  en een opkomende zon' zei ik nog in de auto.
 We kregen het allemaal. Nog veel meer zelfs.  
Parels gevangen in een web, een kostbaar geschenk. 
De zon zat nog achter de horizon, maar bescheen al wel de lage bewolking boven de Vecht. 
Even later kwam hij er dan eindelijk bovenuit. 
Waar ik zo laat in het jaar toch echt niet meer op gerekend had, was een met druppels besprenkeld icarusblauwtje. Ik dacht dat ze dood was maar toen Alinda haar even later wilde verplaatsen, bleek ze nog te leven. Zie het filmpje onderaan de blog. 
Een stralend begin van de dag. 
De toppen van de eeuwenoude bomen op de linie worden al beschenen. In de verte komt de dikkere bewolking opzetten. 
Op het pontje kan ik een paar aardige foto's maken. 
Dit was het beeld dat ik onderweg hierheen zo ongeveer voor ogen had. 
Dat ik dan eindelijk ook dit jaar nog een bedruppelde heidelibel zou zien was voor ons allebei de  toegift van de dag. 
Ingezoomd zie je pas helemaal de schoonheid van het leven. Nu helemaal onderkoeld maar als het straks opwarmt tot boven de twaalf graden gaat hij gewoon weer vliegen.  
Met tegenlicht. 
Een dikke dode tak is nedergedaald tot aan de grond..   
Ondertussen verstopt Alinda zich achter een andere dikke boom, in de zon, om een beetje op te warmen. 
De Vecht maakt hier een grote bocht en doordat ze hier een oude meander weer hebben uitgegraven is er een eiland ontstaan. Je kan hier allen maar met een pontje en van de andere kant met een loopbrug komen.  
De zon verdwijnt bijna achter de wolken en de mist is bijna opgelost. Tijd om terug te gaan.  
Onderstaand filmpje geeft mooi de kou en de linie weer :-) 

Reacties

Een reactie posten

Benieuwd naar je reactie.

Populaire posts van deze blog

De oeroude bossen van Bad Bentheim en Samerrott.

Op een hete zomeravond in september rondom de Hoge Stoep

Windhoos van 14 juli 1975