De Pesserma is een noodwaterberging gebied, direct te westen van Stuifzand. Door deze functie is het een dynamisch natuurgebied, dat soms wekenlang voor een groot gedeelte vol staat met water. Het is omgeven door een laag dijkje waarover je helemaal om het gebied heen kan lopen en je kan genieten van een nat natuurgebied met rietvelden en moeras. Een type landschap dat je verder niet veel ziet in zuid-Drenthe.
Als je heel stil bent, de wind gunstig hebt staan en ontzetend veel geluk hebt, dan heb je zelfs kans dat je hier een statige reebok tegenkomt!
De komende weken ben ik er vast vaker te zien, want vanaf begin maart gaan de eerste blauwborsten arriveren. Lopend op het dijkje kan je de mannetjes hoog in het riet of lisdoddes met een verrekijkertje mooi observeren.
Iets minder fotogeniek, maar in februari al in het riet te zien en te horen, zijn de rietgorzen. Het mannetje is goed te herkennen aan zijn zwarte kapje en witte halsring.
Als ze ver weg blijven en je geen verrekijker bij je hebt, dan zijn al die kleine vogeltjes in het voorjaar voor een geoefende luisteraar ook te onderscheiden aan het gezang van de mannetjes. Een paar jaar geleden maakte ik in de Pesserma dit filmpje waarbij je ook één klein vogeltje ziet die echt iedereen kan herkennen aan zijn gezang; de tjiftjaf.
Luister, kijk en geniet.
Langs de waterkant kan je, bij het houten bruggetje aan de rand van Stuifzand, de gele bloei van het speenkruid reeds zien.
De dotterbloem bloeit ook prachtig geel maar is een stuk groter. Het groeit nog maar op één plek in de Pesserma. Nog wel even geduld, meestal begint de bloei pas eind maart.
Door de lage ligging is er in en rondom de Pesserma het hele jaar door kwelwater te zien. IJzerrijke grondwater komt hier overal naar boven. Het ijzer gaat oxideren als het in aanraking komt met zuurstof en hierdoor kleurt het water bruin. Bacterieën spelen hierin ook een rol en vormen een dun en kleurrijk laagje bovenop het water. In de zon, is het van dichtbij een waar natuurkunstwerk.
In 2021 hadden we na een natte periode, waarin er, net als nu, veel kwelwater was, een sneeuwstorm en ging het daarna hard vriezen. Het bruine kwelwater zorgde voor een soort van beekjes en rivierlopenstructuur in het witte sneeuwijs.
De zwarte els met zijn kenmerkende mannelijke katjes bloeit nu volop. Je ziet ook de vrouwelijke elzenproppen zitten. De wind verplaatst het stuifmeel van de ene boom naar de andere en moet voor de bevruchting zorgen.
Als je heel goed zoekt kan je op de grond -juist in deze maand- hele kleine paddenstoelen vinden op de katjes van vorig jaar. Alleen voor de naam zou je toch al gaan zoeken? Elzenkatjesmummiekelkje. Als je hem niet vindt; niet getreurd, je hebt er immers wel een prachtig scrabblewoord bij geleerd!
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid van dit vioolt
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er zitten verschillen
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.