De eerste vorst van deze winter.

De eerste keer dat ik de autoruiten moet krabben is altijd een leuk moment. Niet om het ellendige gekrab of de onder het rijden direct weer dichtvriezende ruiten, maar omdat voor mijn gevoel de winter is begonnen.

Ach, in onze steeds verder opwarmende klimaat kan je als winterliefhebber maar beter tevreden zijn met iedere ijskristal die je maar kunt ontdekken.

Na een paar drukke dagen ging ik vandaag eindelijk weer eens een dagje 'mijn neus achterna'. Gewoon een beetje rijden en kijken wat ik allemaal tegen zou komen. 

Op een enkele plaats hing een witte grondmist over de bevroren weilanden. 

De herfstkleuren zijn nu op zijn mooist. 

Brug bij Orvelte in het zonnetje gezet. 

Schapen in de mist.

Typisch Drenthe.

Het rode van de Amerikaanse eik is een echte blikvanger.

Aangevreten blad van een beuk waar een diertje kennelijk niet van nerven houdt. 

Wat zie ik daar in de verte? 

Op een kapvlakte in het bos hangt nog nevel en zie ik dat spinnen de jonge dennen hebben versiert.  

Op de zandgrond is het extra koud en de paddenstoelen zijn hier prachtig berijpt.

Paddo op een dennenappel. 

Door de vorst zullen de meeste paddenstoelen nu snel het loodje leggen. 

Een schorsvlieg zit toepasselijk op de schors van een beuk zich op te warmen. Het vrouwtje legt haar eitjes in paarden en koeienmest, meestal een enkel eitje per hoop. De larven, die uit de eitjes komen, eten geen mest, maar leven van de larven van andere insecten, zoals die van andere vliegensoorten, die zich in de mest bevinden. (bron: wikipedia)

Ik kan vandaag al mijn creativiteit kwijt.  

Bij de Elperstroom lopen Galloway koeien. 

Het mannetje van de Kuifeend 

Het vrouwtje wil schijnbaar niet op de foto en duikt snel weg. 

Even later lukt het me dan toch. 

Een viltig paddenstoeltje. 

Dit is niet in Zweden, maar gewoon de bosrand  bij een zandafgraving in Drenthe. 

Een zogenaamde gletsjerkuil nabij Ees. Het blijkt echter een droge pingo ruïne te zijn. Een bijzondere want ze liggen bovenop zand van de Hondsrug en daardoor blijft er geen water in staan.
Er is een interessant artikel hierover beschikbaar op internet op deze link van de provincie 

Het 'stormvak 165 ' in boswachterij Buinen. Hier mochten na de verschrikkelijke storm van 13 november 1972,  de bomen blijven liggen. Vele bomen zijn half of helemaal omgewaaid en weer met een paar nieuwe recht omhoog staande takken herrezen. Het levert een apart gezicht en geeft me bijna een 'oergevoel'. 

Die takken werden zo groot als bomen op zich en de stormen van een paar weken geleden waren zo krachtig, dat sommige bomen meer dan 45 jaar na dato, opnieuw omgaan.
Een indrukwekkend filmpje over de schade van de storm van 1972 in Emmen is hier te zien. 

De dode bomen zijn helemaal begroeid geraakt met haarmos.