Groningen gevangen in een drieluik.

- oktober 12, 2014

"Er gaat niets boven Groningen", zeggen ze maar al te graag, die Grunningers. Als je weet waar je moet zijn en nog beter weet waar je niet heen hoeft, is het een prachtige afwisselende provincie waar ik graag mag komen. Deze keer een drieluik van een tweedaagse die we begonnen in de Oostpolder nabij Noordlaren. Het Zuidlaardermeer gaat hier bijna geleidelijk over in land.

Boven onze hoofden waaien water of ijskristallen schuin naar beneden alleen verdampen ze al voordat het de grond raakt. Het geeft een mooi patroon in de lucht.

Canadese ganzen in het Zuidlaardermeer.

Dankzij het warme september- en oktoberweer zijn de pantserjuffers nog steeds actief. Ze paren er nog lustig op los.


Let eens op de halve vleugel van het oude mannetje. Still going strong.

Het begint al snel urenlang te regenen en we rijden naar Spijk. Avonds na het eten zie ik opeens de lucht wat gelig kleuren en samen met mijn vader ga ik snel naar de dijk.

Het regent in de verte terwijl de zon de klei geel kleurt en in de lucht een regenboog zichtbaar wordt.

De zon schijnt zijn laatste stralen, door een wolk van regendruppels en de hele lucht richting Spijk schijnt geel op.

De zon gaat snel achter de horizon terwijl een dijkschaap zich verbaast over mijn harde rennen over de dijk. Nog snel een laatste foto maken en dan snel naar de auto want inmiddels gaat het steeds harder regenen.

De volgende ochtend is het mistig en we besluiten langs de dijken van de Dollard zuidwaarts terug te keren naar het Drentse land.

Door de mist kan ik eindelijk eens de hand van Oterdum op de foto krijgen zonder de oerlelijk industrie van Delfzijl op de achtergrond. In de hand is het kerkje van Oterdum gesitueerd. Dit als aandenken aan een dorp dat moest wijken voor de vooruitgang. De industrie heeft een compleet dorp verzwolgen en zelfs de doden moesten wijken. Nu is het de industrie zelf die ten prooi valt aan de vooruitgang in andere delen van de wereld. Ik voorzie binnen tien jaar een monument van Aldel bovenop de dijk.. Staand bovenop de dijk voel ik de kilte van het weer. Ik verbaas me erover dat, ondanks een matig windje, de mist niet wordt weggeblazen.

De polders achter Termunten zijn lang. Heel lang. Tientallen kilometers polders zijn hier verovert op de Dollard. Als je wilt voelen wat eenzaamheid inhoud, dan moet je hier een paar uur door de mist heen lopen. Wij zitten gezellig samen in de auto en dan is het op een bepaalde manier ook heel mooi.