Strunen door het Mantingerzand.

Het Mantingerzand ligt als een parel verscholen in het Drentse landschap. Ik kom er heel graag want het is een afwisselend gebied, waar het door de week heerlijk rustig is. 's Ochtends vroeg is het hier met grondmist en een opkomende zon helemaal top. Het mooie is ook nog eens dat je hier lekker van de paden af mag. Echt strunen dus, door het lange natte gras.  Vanochtend niet alleen, ik had gisteravond laat nog een afspraak gemaakt met Jansje, die ook wel eens met me op pad wou. 

We waren ruim op tijd op mijn favoriete zonsopkomstplek van het gebied. Niet toevallig staan er koeien en schapen op deze plek. We weten waar het goed toeven is. Omdat er in het verre oosten nog wat wolken voor de zon zaten, schonk ik eerst maar eens een koffie in. Ondertussen kwamen de koeien nieuwsgierig dichterbij. 

Ze wil graag op de foto. Toen ik een stier ontdekte die ook steeds opdringeriger werd gingen we met respect maar snel een paar meter achteruit.

Omstreeks 06.15 uur kwam de zon er dan eindelijk door. 

Rupsen in de mist blijven leuk. 

Ik baal als een stekker; mijn batterij van mijn fototoestel heb ik niet goed opgeladen en is leeg. Dan maar over op mijn  mobiel. Op standje HDR maakt hij nog aardige landschapsfoto's. De macrofoto's die ik graag wou maken kan ik echter nu wel op mijn buik schuiven. 

Een dag eerder was ik op dezelfde plek ook al aan het rondstrunen en zag o.a. deze twee boomblauwtjes op de struikheide. 

Een mestkever is aan het 'pillendraaien' de bolletjes mest neemt ze mee naar een diep gegraven gaatje in de grond. Samen met de mest wordt er een eitje in gelegd. Onder de grond komt er een larve uit die zich vol vreet met het mest en daarna verpopt. Een paar maanden later kruipt er een mestkever uit de grond. Dat moet als een wonder hebben geleken voor de de Egyptenaren die het dan ook als een heilig dier zagen. Hun doden gaven ze vaak een amulet mee met daarop een Scarabee (mestkever) afgebeeld. Dit stond voor de wedergeboorte. 

                                   

Het bekende beeld van het Mantingerzand. Nog drie weken en het plaatje is met de paarse struikheide nog mooier. De donkere wolken in de achtergrond geeft de foto ook een beetje een grimmige sfeer. 

Het werd nog grimmiger toen de bui over me heen trok. 

Na regen komt zonneschijn en alles komt na de bui weer in beweging. Hier de rups van de Sint-Jacobsvlinder. Met tientallen eten ze vele planten van het giftige Jacobskruiskruid helemaal kaal. Ze worden daardoor zelf ook giftig en hebben daarom de natuurlijke waarschuwingskleuren geel-zwart. 'Pas op!' 

Er vliegen verschillende kleine vuurvlinders 

Het zandblauwtje is klein maar o zo fijn en houdt van zandverstuivingen. 

Een dagactieve nachtvlinder. De zuringspanner. 

Meer belevenissen in dit gebied op:

http://bartjestruun.blogspot.nl/2016/05/een-jong-reekalfje-en-opgeblazen.html