De afgelopen week zijn de adders uit hun winterslaap wakker geworden. Op een walletje in het Dwingelderveld ontdekten we vanmiddag 5 stuks. In de half uur dat we er waren kwamen er echter wel tientallen mensen een kijkje nemen. Ze bleken een ware attractie.
Helemaal opgerold liggen ze te wachten tot het nog wat warmer wordt.
Toch wel heel leuk dat mensen en vooral kinderen gewoon langs het pad ,op een meter afstand zoveel adders kunnen spotten.
De oude zaaddozen van het haarmos zijn van dichtbij zo mooi.
Één van de eerste planten die bloeien, is het klein hoefblad.. De bloemen komen eerder tevoorschijn dan het blad. Het is dan ook een zogenaamde naaktbloeier.
Een omgevallen beukenstam zit onder de pukkels van de roestbruine kogelzwam.
Er zijn ook in het voorjaar nog vele -harde- paddenstoelen te spotten. Deze roodgerande houtzwam zie je al op meters afstand.
Een paar meter naast de voet van de stam van een nog levende spar komt deze dennenvoetzwam uit de grond. Een paar meter verderop zit een oud vergaand en verdroogd exemplaar van vorig jaar. Ook deze wortelparasiet is al ver heen. Volgend herfst komt er gewoon weer een nieuw exemplaar, weer een par meter verderop. De schimmel veroorzaakt bruinrot en de boom is ten dode opgeschreven.
Een week later was het nog mooier en maakte ik bovenstaande film.
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er...
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid...
Lopend over de heide kan je ze vaak vlak voor je zien, of nog vaker, horen wegschieten; hagedissen. In Nederland komen er vier soorten voor, de muurhagedis, de zandhagedis, de levendbarende hagedis en de pootloze hazelworm. Hagedissen zijn bij de meeste mensen wellicht vooral bekend van de vakantie. In Frankrijk lopen de muurhagedissen soms gewoon je caravan door en op die manier zijn er al verschillende in Nederland beland. Toen wij dit jaar twee weken lang in Campingplatz Am Niemetal neerstreken, zagen we binnen twee minuten al dat we een familie levendbarende hagedissen als naaste buren hadden. Wat is er dan mooier om vanuit onze luie stoel, met de zon op onze hoofden, dagenlang het normaal verborgen levenswijze van deze prachtige reptielen te observeren? Zonlicht is van levensbelang voor deze koudbloedige dieren. Een afgezaagde boomstam was favoriet voor deze hagedis. De nog vochtige schubben reflecteerden het zonlicht in alle kleuren van de regenboog. Ze was...
De boswachterij Staphorst is een typische ontginningsbos, met centraal gelegen enkele heidevelden, een zwemplas en een oude vijver. Deze, met de schep gegraven !, vijver is heel anders van vorm en oorsprong dan de meeste natuurlijke vennen en gegraven veenplassen die ik ken. Hierdoor komen er enkele bijzondere libellen voor die ik graag eens wil fotograferen, De oude vijver wordt deels gevoed met kwelwater en deels door regenwater en ligt als een badkuip vrij diep in het landschap. De noordkant ligt lekker in het zonnetje en is, net als bij huizen met een tuin op het zuiden gericht, bij de insecten duidelijk meer in trek dan de koelere oeverkant. Rondom de oevers heeft er een flinke kaalslag plaats gevonden. Tot mijn verbazing groeit hier de koningsvaren. Ik ken hem vooral van zure veengronden, maar doet het op natte zandgrond ook prima. De koningsvaren kan wel tot twee meter hoog worden. Het waterranonkel is een echte zuurstof leverancier ...
Waar tot in de jaren ’50 boer, burger en dier nog redelijk in harmonie samenleefden, botsen de belangen tegenwoordig steeds vaker. We wonen met veel op weinig ruimte, en we willen steeds meer. De natuur wordt op veel plekken ingeperkt, overvoerd met meststoffen en vergiftigd – en raakt op allerlei manieren in de knel. Brandnetels, bramen, mais en raaigras tieren ondertussen welig. Om soorten te beschermen werden regels opgesteld. Maar boer en burger voelden zich daardoor vaak juist zelf beperkt in hun ruimte en groei. Ook zij kwamen in de knel. Boosheid en frustratie groeiden, en het debat werd steeds stekeliger – als bramenstruiken in een overwoekerd veld. Het lijkt soms wel een slecht sprookje, zonder helden, waarin trollen het script zijn gaan schrijven. En ze leefden nog kort en ongelukkig. Maar kan het ook anders? Jazeker. Rondom mijn woonplaats Stuifzand, op de grens van zand en veen, zie ik tijdens mijn omzwervingen een waardevol, kleinschalig cultuurlandschap. Koeien grazen er ...
Omdat de auto naar de garage moest heb ik vanochtend de eerste echte struuntocht gelopen van 2014 van Hoogeveen naar Stuifzand. Onder een bijna voorjaarsachtige temperatuur van negen graden Celsius was het heerlijk wandelen van langs integrerende plekken vol met verrassende observaties. Als je op het station van Hoogeveen staat zie je aan de noordkant aan de andere kant van een brede sloot een verhoging begroeit met vooral eiken. Ik hoorde ooit dat dat daar een bunker zou liggen. Dat vroeg natuurlijk om nadere inspectie. Als ik naar boven klim zie ik tot mijn verrassing inderdaad iets van beton ingegraven in de heuvel. Het lijkt echter niet op een bunker maar meer op een fundering, maar waarvan? Naspeuren op internet blijkt het in eerste instantie afkomstig te zijn van luchtafweergeschut die de Duitsers in 1944 hebben geplaatst ter bescherming van spoor en station tegen aanvallen van geallieerde vliegtuigen. Maar klopt dat wel ? Op een topografische kaart ui...
Het was een prachtige zonnige zondag en terwijl de dames rondjes aan het schaatsen waren, liep ik een rondje door het Asserbos. Een voor mij grotendeels onbekend bos. De laatste keer dat ik het echt beleefd heb, was zo'n dertig jaar geleden toen ik in een gewonnen positie bij een veldritje moest stoppen. Doordat ik als enige fietsend door de te steile greppels heen reed ging mijn frame naar de gruzelementen, De greppels heb ik zelfs weer gevonden vanmiddag. Daarnaast zoveel meer moois gezien waar ik toen geen weet van had.. Het parkachtige bos heeft vele lanen die bijna allemaal lijken samen te komen in een ster. Het is een geweldig paddenstoelen jaar en ik ontdekte maar weer eens een nieuwe soort die zijn naam eer aan doet. Toen ik er even aan voelde was het hard en glibberig en inderdaad; het blijkt de groene glibberzwam te zijn. Op de oude Zuiderbegraafplaats regende het bladeren en er heerste een serene rust. Opeens werd die luidruchtig verstoord door het harde...
Als lid van de dassenwerkgroep is het niet alleen maar leuk dassenjongen tellen. Vanochtend kregen we bericht van alweer de vijfentwintigste dode das van dit jaar. Nu al een triest jaarrecord. Er is maar een doodsoorzaak; auto's. Ik wordt er niet vrolijk van. Ik til hem een eind de heide op. De dood hoort ook bij het leven en in de natuur is er niets voor niets. Ook deze das zal weer opgaan in de voedselkringloop. De eerste vliegen zitten er al op om hen eitjes te leggen en na een paar dagen zullen de maden hun werk doen. Langs de kant van de weg.. De voorpoot, met haar indrukwekkende lange nagels. Gelukkig is er ook heel veel moois te zien. De klokjesgentiaan bloeit nog steeds. Een solitaire eik op het Scharreveld Een das heeft een hommelnest opgegraven en ik zie de bruine 'omhulsels' waar de hommels in opgroeien. Tengere paddenstoelen verborgen tussen de heidestruiken Vanuit de auto zie ik een grote vogel op een paaltje zitte...
Na een heerlijke onweersavond/nacht had ik al een beetje gehoopt op een toetje vandaag. Gisteravond kwam ik tot de conclusie dat mijn dochter mij inmiddels in enthousiasme is gepasseerd. Om half tien kwam ze me dan ook uit bed schreeuwen met een 'buienalarm'. Een blik door het wc-raampje maakte me duidelijk dat er in de verte een rolwolk aan kwam. Nu was dát nu precies wat ze gisterenavond, tijdens de onweersshow, zei dat ze héél graag ooit nog eens een rolwolk wilde zien. Binnen 5 minuten stonden we aan de rand van het dorp te genieten van een kilometers lange rolwolk Een panoramafoto trekt de boel wat rond, maar geeft wel een meer totaalplaatje van de bui erachter. De wolk trok met een noodgang over en helaas zagen we hem niet echt rollen. Daarom hadden we een goed excuus om nog even heel snel met de auto erachter aan te gaan. Ik gunde mezelf, ondanks aandringen, geen ontbijt en vergat mijn mobiel en geld mee te nemen. We haalden hem niet meer in. Aangekomen bi...
Toen ik een paar jaar geleden voor het eerst een foto van een inktviszwam zag, kon ik bijna niet geloven dat die gewoon in Drenthe groeiden. Vandaag was ik dan ook dolgelukkig dat we, dankzij facebook, eindelijk een paar exemplaren vonden. Toen ik een afgebroken exemplaar weer netjes wou neerleggen schrok ik er bijna van, wat een meurgeur! Als je de bruine afscheiding bovenop de tentakels ziet dan weet je direct wat ik bedoel. Dit aspect missen jullie dan maar weer mooi. Deze paddenstoel komt oorspronkelijk niet voor in Nederland. Hij komt uit Australië en men vermoedt dat sporen van de paddenstoel door militairen in de eerste wereldoorlog zijn meegenomen naar Europa. Rond 2001 is deze zeldzame soort voor het eerst in Drenthe waargenomen. Jan Tuttel schreef al in 2004 een mooi verhaal over de herkomst van de inktviszwam: http://www.tuttel.com/natuur&landschap/inktviszwam.html In een dikke laag beukenbladeren komen de sporen tot ontwikkeling en steekt dit jo...
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.