Tis weer voorbij die mooie winter!

Die winter die begon zowat in maart..
Of de Trumperianen het nu ontkennen of niet; de temperatuur is mondiaal in een sneltreinvaart aan het stijgen. Binnen twintig jaar varen er wellicht zomers schepen op de noordpool.
Ook in Nederland wordt het gemiddeld gezien steeds warmer. Dit heeft tot gevolg dat verschillende winterliefhebbers van een weerforum waar ik op zit, het in de wintermaanden het behoorlijk moeilijk met zichzelf hebben.
Gelukkig heb ik mezelf een beetje kunnen  wapenen tegen het nieuwe klimaat en  mezelf aangeleerd om te genieten van iedere sneeuwvlok en ijslaagje dat zich nog vormt. Anders heb ik altijd ook de natuur nog, die steevast voor aangename verrassingen zorgt. Dat ook in een opwarmend klimaat het soms gelukkig toch nog even ouderwets kan winteren bleek dit jaar maar al te duidelijk.

Ik draai soms op de heide een stuk oud hout om, om te kijken of er ook een salamander of kleine beestjes onder zitten. Deze keer bleek de boomstam zo poreus dat hij door midden knapte. Dat was geen klein beestje dat daar tevoorschijn kroop (om te kijken wie er op haar hoofd had gestampt), maar een monsterlijk mooie jonge koningin van de Europese hoornaar die ik ruw uit haar winterslaap had ontwaakt. Ik zette haar snel op de foto en daarna heb ik haar weer veilig en warm weggestopt. Ze is, samen met haar zussen, de laatste overlevende  van een heel volk. In april zal ze definitief wakker worden om zelf een nieuw volk te gaan beginnen. Doordat ze voor de winter al heeft gepaard en het sperma opslaat is ze in staat om die klus straks helemaal alleen te klaren. 

Judasoor is een paddenstoel die je het hele jaar door kan vinden. Ik heb hem even gekanteld zodat de vorm van de oor er nog wat beter uitkomt.

Sporen van ruig haarmos boven een bedje van sneeuwvlokjes en beschenen door de ochtendzon. 

Een torenvalk zien is niet zo moeilijk. Of ze het je gunnen dat je vanuit de auto ze mag fotograferen, dat is vaak de vraag. Ik kreeg net een paar seconden lang toestemming. 

December en januari  waren uitgesproken grijs en saai en zelfs ik was soms bijna een winterdepressie nabij. Daarom genoot ik des te meer van deze bijna zonsondergang in het Dwingelderveld. Wat de zon met de mens kan doen is toch wonderbaarlijk en niet te onderschatten.

Een noordwestenwind brengt sneeuwbuien op gang boven het Dwingelderveld. 

Vlak voor zonsopkomst kou lijden op het Dwingelderveld. Maar dan heb je ook wat. 

Een paar uur later schijnt eindelijk de zon op het ijshaar, de baard van koning winter. 

Onderweg tijdens een dassenburchtinspectie kom ik wel vaker reeën tegen. Deze keer echter was bijzonder. Op mijn knieën, een beetje naar beneden kijkend en met mijn hoed op mijn hoofd  ging ik helemaal op in het landschap.
 De reegeiten hadden geen idee wat voor mysterieus wezen, metertje voor metertje dichterbij gekropen kwam, telkens op die momenten dat ze aan het grazen waren.  

Eind februari wordt het pas echt koud. Bij gevoelstemperaturen  van -15 zit ik vlak boven het ijs in een fototentje te genieten van een paar simpele grauwe ganzen op de 'catwalk on the ice' 

Ook waren er een paar honderd wilde zwanen te bewonderen rondom een paar wakken. Deze wintergasten met hun heerlijk trompetterend geluid zijn een genot om van dichtbij te mogen observeren. 

Wegvliegende buizerd. 

Een steenkoude bovenlucht streek over de Waddenzee en bracht vele buien op gang die tientallen centimeters sneeuw op de waddeneilanden loslieten. In Noordpolderzijl liep ik zover als ik kon over de het bevroren slik richting het noorden en kon daardoor een beetje van dat sneeuwgevoel meepakken. 

De zon ging bijna onder boven de kwelder en bescheen prachtig mooi één van tientallen sneeuwbuien die vlak ten noorden van me langs trokken. In een compleet desolaat landschap vind ik even later in het schemerdonker mijn weg terug over bevroren kreken en uitgestrekte bevroren slikvelden.  Één keer was een kreek echter net iets minder hard bevroren en voelde het of ik langzaam door vloerbedekking heenzakte  en naar beneden gleed. Beelden van een bevroren kleilijk kwamen al in mijn hoofd omhoog maar natuurlijk kwam ik los. Moe, vies maar voldaan stapte ik een half uur later in de auto.  

De winter ging pas in maart helemaal los met een dagenlange harde, koude en droge oostenwind. Het zorgde voor unieke ijssculpturen.  

IJskunst in optima forma

Hangende over de oever van het kanaal en wadend door het water van een zandafgraving was het soms spannend maar juist dan worden herinneringen onvergetelijk. 

Wellicht had een kind geprobeerd om met een brok ijs het ijs kapot te gooien. Dat was niet gelukt  en de brok was een kunstwerk op zich geworden. Liggend op niet al te dik ijs, kroop ik dichterbij om het te vereeuwigen. 

Als het is gaan dooien vinden we in een sloot nog bizarre ijsvormen aan.
 Mijn dochter en haar vriendinnetje maken er een ware ijsmonster van.  

Een week later is het 12 maart 2018 en zie ik dat de eerste 6 mannetjes adders uit hun winterschuilplek zijn gekropen. De winter is eindelijk voorbij!

Dat dacht je !  De winter wou  niet opgeven en nog éénmaal kwam er een dagenlange harde oostenwind opzetten.
In Stuifzand leidde dat tot stuifzand die het zicht sterk deed beperken. 

Bij de Wieden bevroor het bruine opspattende water op de oevers. 

In twee dagen tijd is deze Lisdodde omgeven door een dikke laag ijs.

Op 25 maart zie en hoor ik de eerste blauwborsten uitbundig zingen en wat mij betreft is dit de aanzet tot een prachtig voorjaar !