Urban nature & art in en rond een oude fabriek.

Waar je 3G overgaat in een enkele G en waar zelfs Google Maps het soms even niet meer weet, daar was ik vandaag. Ik doorkruiste de geestdodende kanaalstreek om even later door een hek een andere wereld binnen te stappen om hier vergaande industrie vast te leggen. Het deed me denken aan mijn pubertijd, waar we onze tussenuren vulden door rond te lopen in oude gebouwen. Qua fotografie en manier van kijken moet ik nog veel leren merk ik, maar voor een eerste keer ben ik niet ontevreden.

'Waarom ga je niet Urbex fotografie doen? ' werd me gevraagd en inderdaad, het is altijd goed voor je ontwikkeling om de wereld ook eens van de andere kant te bekijken. Wat een mooi symbool was het dan ook, dat ik in een greppel, precies onder deze twee ogen, een lens van een camera vond. Dat juist Nicky, die me de vraag stelde,  deze ogen blijkt te hebben gespoten ( https://www.nickynahafahik.com) maakt het nog leuker. 

In de door een brand verwoeste fabriekshal hing een prachtig schilderij van een boom aan de wand. 

Het gebouw is bijna honderd jaar geleden gebouwd en ik vind het zo mooi om te zien dat na zo'n lange tijd de natuur de muren letterlijk uit zijn voegen laat springen. 

Het complex is kort geleden gekocht door een woongroep en een kleine hal hebben ze al aangeveegd.  

De leeuw op de toren is de absolute blikvanger en een mooi staaltje straatkunst.

Als eerste zullen ze wellicht deze stenen pijp afbreken want nog één aardbevinkje en  het gevaarte lijkt om te vallen. Verschillende ijzeren banden die de stenen op hun plaatst moeten houden zijn al geknapt. Ik ontdek ook eindelijk de veroorzaker van het spookachtig jankend geluid; de wind laat de metalen banden zacht tegen elkaar aan bewegen.
Vroeger was ik een eind naar boven geklommen, maar dat soort geintjes laat ik tegenwoordig wel na. 

Ik schat in dat het risico om over een provinciale weg te rijden, groter is dan om mezelf  in een stenen pijp naar binnen te wurmen. Als beloning zie ik dat er  altijd licht aan het einde van de tunnel schijnt. 

Omdat ze steeds minder in het landschap te zien zijn en al helemaal niet weerspiegeld in het water, hierbij dan. 

Het lijkt wel een parkeergarage, hoe anders moet het hier hebben uitgezien toen het nog in bedrijf was.

Schaduwspel

Het begin van de permacultuur tuin lijkt al te zijn gemaakt. 

Een rondje door de oude vloeivelden.

Het is een mooie vlinderdag en ik zie vele landkaartjes van de tweede of misschien al wel derde generatie vliegen.  Het zijn nakomelingen van de vlinders die in het vroege voorjaar al vlogen. Die zagen er met hun oranje uiterlijk heel anders uit dan deze vlinders. Vroeger dachten ze dan ook dat het om twee verschillende soorten ging.  

Waarom ze landkaartjes heten, zie je als ze hun vleugels dichtvouwen.

Meestal zie je deze soort met de vleugels open, maar ik had het geluk om het bont zandoogje ook eens zo te mogen vastleggen.

Ik sluit af met de meest algemene vlinder van Nederland, die je momenteel bijna overal ziet vliegen, het klein koolwitje.