Het Mantingerveld met een springende sprong reeën in de avondzon.

Bij de ijsbaan van Nieuw Balinge heerst een diepe rust als ik op zaterdagavond 5 april een rondje ga lopen. Het is zo´n 15 graden en de lucht wordt steeds blauwer.  

Langs de ijsbaan zijn op verschillende plekken broeihopen aangelegd. Ze hopen dat hier in augustus jonge ringslangen uit het ei kruipen. De ringslang komt rondom Nieuw Balinge veelvuldig voor. Tot in schuren en vijvers heeft men ze hier gezien. Mijn meest bijzondere waarneming was dat hier, tijdens een natuuractiviteit met kinderen, een knaap van een ringslang van wel een meter lang vlak voor ons over het pad over ging. Hij ging het water in waar we hem nog minutenlang konden volgen. Jaren later wisten de kinderen het me nog haarfijn na te vertellen. Magic moments..   

Zo stel ik me voor dat heel vroeger, natte plekken in het veen door smalle paden werden doorkruist. 

Het opgekrulde blad van de varens staat op uitrollen.   

De brem kleurt nu al geel. Dit is door de warme winter en voorjaar absurd vroeg. Normaal bloeit ie pas in mei-juni.  

De berk begint ook massaal te bloeien. 

De heide wordt aan de westkant van de weg prachtig  afgewisseld met stuifzand en witbloeiende krenteboompjes. Tien meter verder van de weg af wordt de heide compleet overgroeit met een waar bos. Meer dan tien jaar geleden waren we al, onder de bezielde leiding van Rob vd Es, hier jaarlijks met tientallen kinderen bezig de amerikaanse vogelkers weg te halen en ik zie dat ze nog steeds hiermee bezig zijn. Monnikenwerk is het.      

De geiten en pony´s aan de ander kant van de weg hebben hun werk beter gedaan. Een prachtig open heideveld  is hier ontstaan. De enige overgebleven jeneverbesstruik van Nieuw Balinge wordt gekoesterd en beschermt tegen vraat.   

Een oude gammele hoogzit staat er verleidelijk bij. De treden hebben hun beste tijd al jaren achter zich maar ze houden het net als ik ik naar boven klim.    

Bovenin heb ik een mooi uitzicht over de laagte richting het Mekelermeer. Over een paar jaar moet precies hier een verbindingszone met de staatsbossen van Gees liggen. 

Ondanks dat ik gebukt door een droge sloot heensluip hebben de reeën mij door.  

Als ik me lekker in de slootwal te ruste leg gaan ze weer grazen maar één bewaker blijft mij in de gaten houden. 

Het Mantingerzand

Karakteristieke eik op de heide 

Ik schrik ervan als er opeens een sprong reeën uit het bos recht op me afgerend komen. Ik blijf staan probeer snel foto´s  te maken. De voorste ziet me opeens en springt wel een meter de lucht in. Ze slaan daarna snel rechtsaf de heide op. Even later zie ik een schuldbewuste vrouw met een hondje lopen. 

Ik kan nog snel een filmpje van de springende sprong reeën maken. Ik heb hem 8 keer verkleint. 

Ven aan de achterkant van het Mantingerzand.

De zon gaat even later mooi rood onder. 

Bij de ijsbaan heerst nog steeds een serene rust. De visgraatwolken spiegelen in het water.