Strunen door de Pesserma, op zoek naar ijzeroer, bronnen en stenen werktuigen.
Link ophalen
Facebook
Twitter
Pinterest
E-mail
Andere apps
-
Ik zit in verschillende clubjes die, allen tezamen, aardig mijn behoefte aan kennis, uitdaging, humor en verbondenheid vervullen. Waar ik vorige week nog te midden van meer dan honderd weerfanaten in de wolken zat, liep ik vandaag met mijn voeten door de modder.
De 'Red Arrows' is ook zo'n bijzonder clubje. Zo'n 15 jaar geleden hebben we elkaar ontmoet tijdens een archeologiecursus en al 15 jaar lang gaan we zo'n 8 keer per jaar het veld in. Onder het mom van zoeken naar bewerkte vuurstenen, wordt er heel wat af gefilosofeerd en genoten van het buiten zijn en van elkaar. Vandaag zouden we eerst op ontdekking gaan in de Pesserma en daarna hadden we de inmiddels befaamde 'Red Arrow Quiz'.
De Pesserma is een waterbergingsgebied ten westen van Stuifzand en wordt deze maanden flink op de schop genomenMijn uitspraak, die ik tegenwoordig bijna wekelijks maak van 'de wereld wordt geregeerd door angst' is nu ook al toepasbaar in Stuifzand. Het is er levensgevaarlijk. Het is dan ook volstrekt onverantwoordelijk om hier je kind te laten lopen. Nu smul ik al sinds mijn vierde levensjaar van geologische processen en heb als kind al menigmaal, zelfs tot aan mijn middel, in de klei en drijfzand gezeten en heb er zelfs ontzettend veel van geleerd, Vol goede moed en onbevreesd stappen we het dijkje over.
Het is 19 december en wat zie je dan in het gras groeien? Juist ja, paardenbloemen. Vandaag zijn we de 13e decemberdag in gegaan met temperaturen boven de 10 graden. Alweer een nieuw warmterecord in een steeds warmer en natter wordend klimaat.
In het zand zitten talloze restanten van vegetatie (riet?). Door het dekzand afgesloten van zuurstof zijn ze, wie weet hoe lang, intact gebleven. Nu het zand wegspoelt komen ze allemaal weer tevoorschijn.Het is zo bros dat het vermoedelijk een kwestie is van enkele maanden is voordat het allemaal is weggerot. We spreken dan ook af om hier over een paar maanden weer langs te lopen om de veranderingen in het landschap te aanschouwen.
Al een paar maand stroomt er, via watervoerende horizontale zandlagen , water naar boven midden in het nieuw gegraven oude diepje. Soms bubbelt het ook nog wat en we waren benieuwd of dat veengas was. Helaas mislukte het experiment door de een te harde wind. Dat het kwelwater rijkelijk gevuld is met ijzer zie je direct aan de bruine kleur van het water, De bruine kleuren ontstaan doordat de ijzer oxideert als het in aanraking komt met zuurstof.
Hier een filmpje van het opborrelende kwelwater, Het water komt van hoger gelegen terreinen en het heeft misschien wel een reis van tientallen jaren achter de rug.
Ze verwachten hier straks in het winterseizoen hoog water. Stappijpen zorgen voor een droge overtocht. Het verzoek vanuit het dorp om, samen met het Drents landschap meer uitdagend elementen in het gebied te krijgen is helaas afgewezen. Ze willen eerst kijken hoe het gebied zich ontwikkeld, Dat het een bijzonder mooi gebied wordt, daar twijfel ik niet aan. Het is eigenlijk één groot kwelgebied en dat staat bijna garant voor planten als waterviolier en orchideeën, Dat kan echter, als er geen zaadhoudende hooi over wordt verspreid soms jaren duren voordat ze zich vestigen.
Op sommige plaatsen liggen nog flinke lagen ijzeroer. Deze zogenaamde oerbanken zijn al eeuwenlang door de mens afgegraven voor de productie van ijzer en later als filtermateriaal in gasfabrieken om giftige cyanide uit het steenkoolgas te filteren.
Rondom de waterberging is een dijk aangelegd. Een leuke hindernis voor deze, gekscherend bedoelde, 'bejaardensurvival. :-) Links de gekanaliseerde loop van het oude diepje.
Het is een soort geologie-Madurodam waarin je delta's, rotskusten en grand canyons in kan herkennen. Compleet met reuzen.
In het water vind ik een dikke tak die misschien wel duizenden jaren verborgen heeft gelegen. Ik gooi hem iets te hard neer en hij breekt in verschillende stukken uiteen, Op het breukvlag zie je een bijna houtskoolachtige pikzwarte structuur.
Ook de scherpe boterbloem heeft de voorjaar in de kop.
In de oude situatie zat er een stuw met een verval van wel een meter. In de nieuw gegraven beek zorgen een stuk of tien, tja wat zijn het, stuwtjes, er voor dat het water niet te snel stroomafwaarts stroomt. Ook kunnen vissen straks weer stroomopwaarts zwemmen van het IJsselmeer tot aan de brongebied bij Mantinge,
Natuurlijk is er niemand weggezakt. Er is volgens de geleerden zelfs nog een zeer oude mooie vuurstenen klopsteen van de Neanderthalers gevonden. Moe maar zeer voldaan gingen we op weg naar het gebak en de gloeiwijn.
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid van dit vioolt
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er zitten verschillen
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la
Reacties
Een reactie posten
Benieuwd naar je reactie.