Dag zomer, welkom winter.

Het is ieder jaar toch wel weer een dingetje; het moment dat de zomertijd wordt teruggezet op de wintertijd. Het scheelt maar een uur, maar behalve dat hele volksstammen van de leg zijn, zie ik dit jaar zelfs bij sommige mensen een emotie die me een beetje aan die merkwaardige, zwarte- gekleurde- of witte Piet discussie doet denken. Je bent voor of tegen. Toegeven, met die discussie kan je er met zwarte vegen nog iets tussenin gaan zitten.
Met de winter & zomertijd discussie wordt zelfs dat lastig. Net zo lastig als al die Nederlanders die zich zo heerlijk druk maken om dit soort zaken. Voor mij misschien wel het bewijs dat we het per saldo zó verschrikkelijk goed hebben in dit, steeds verder opwarmende, koude kikkerlandje, dat we toch altijd maar weer iets zoeken waar we ons heerlijk druk over kunnen maken.

Vanochtend deed de temperatuur lekker mee met het hele wintertijd gebeuren. Het was lekker fris en ik moest, voor het eerst dit jaar, alle ramen krabben van onze auto.

Op een kale zandvlakte in het bos, koelt het veel sterker af dan de omgeving. Het zand was dan ook hard bevroren en er zat zelfs rijp op de korrels.

Nog een mooi voorbeeld van een microklimaat is het grasland, midden in het bos gelegen.. Hier waait het vaak amper en het ligt vrij laag. Daardoor hangt hier snel grondmist. Samen met het wit bevroren gras en de kleurige bosrand is het een mooi plaatje Ik mis de reeën, die hier toch dikwijls staan. 

Als de zon door de mist breekt zie je soms de prachtigste kleuren reflecteren op de fijne druppels.  

In het bos is het nog wat donker, maar goed speuren naar kleine paddenstoelen, op die plekken waar de zon er doorheen prikt, levert bijna altijd wel een leuk plaatje op. 

Door de zeer warme oktobermaand is de watertemperatuur nog te hoog voor ijsvorming. De blauwe reiger is er dankbaar voor. 

Even tussendoor iets heel anders; echte liefde!  

Een dag eerder dreven er nog een paar winterse buien over het Holtveen. Dat was lang geleden! 

Ondanks de koude lucht warmde het, aan de zuidkant van de bosranden en uit de wind, voldoende op om nog tientallen heidelibellen te laten vliegen. Ik zag er ééntje met een insect in zijn bek mooi op een berk zitten. Door de kou waren ze gemakkelijk van dichtbij te benaderen. 

Ook makkelijk van dichtbij te benaderen was deze jonge knaap. Van achter een schrikdraadje, dat dan wel. Ook ik leer van mijn fouten.:-)
De koude lucht doet zijn werk.  

De poep van de Schotse hooglanders is vezelig, stevig en zit vol leven. Schimmeldraden komen er al snel in en na een korte tijd zie je ze niet meer liggen. Dat is heel andere kost dan de vlaaien van menig koe van de gewone boer, door het eentonige dieet van hoofdzakelijk Engels raaigras, hun leven lang aan de diarree zijn. 

Russula is een grote paddenstoelengeslacht. Hier de roze berkenrussula. Hij is roze en stond inderdaad dichtbij een berk, ook hebben gelijksoortige familieleden onderbrekingen in de plaatjes en dat heeft dit exemplaar niet. Zo gemakkelijk kan het dus heel soms zijn. 

Op de terugweg ga ik nog even langs de verbrande boerderij die er al jaren staat. Ik denk niet dat ik ooit nog eens meemaak dat de natuur het helemaal weer in haar bezit neemt, maar per jaar wordt het meer een ruïne. Ik vind de verschillende doorkijkjes wel wat hebben.    

De verbrande balken die op de grond en in de schaduw liggen zijn al helemaal groen van de mos en korstmossen. Alleen de spijkers verraden nog wat eronder verstopt zit.  

Als ik thuis de gazon maai, zie ik twee kleine oranje knotsjes boven het maaiveld uitsteken. Het is de rupsendoder. Ik had er al vaak over gehoord maar hoe leuk is het om ze dan zelf te ontdekken in je eigen tuin. Het is een bijzondere soort, omdat deze parasiet leeft op poppen van vlinders. De rups is waarschijnlijk geïnfecteerd doordat die heeft gegeten van planten met daarop sporen van deze paddenstoel. De schimmeldraden 'eten' vervolgens de pop op.