Ringslangen, spechten en winterjuffers in de Weerribben
Link ophalen
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Andere apps
-
Het libellenseizoen is voor mij nu toch eindelijk echt gestart. Waar kan het beter dan in het Woldlakebos in de Weerribben? Brede zandpaden, brede oeverzones en diepe, krakheldere brede sloten omgeven door dichte broekbossen zorgen voor een optimaal biotoop voor miljoenen muggen, duizenden libellen en kikkers, spechten en ringslangen.
Ik besloot als opwarmertje eerst langs de vogelkijkhut 'De Auken' tussen Steenwijk en Giethoorn te gaan. Tot mijn grote verbazing zag ik een wel heel groot roofvogel overvliegen. Getuige zijn gevorkte staart was het volgens een aanwezige vogelaar een zwarte wouw.
Vanuit de hooggelegen kijkhut heb ik zicht op een klein zangvogeltje. Volgens mij is dit de fitis.
De nijlganzen hebben al jongen.
De jongen van de grauwe ganzen zijn al behoorlijk fors.
De Nederlander heeft niet alleen zijn eigen land gemaakt; ze maken ook hun eigen natuur. Nabij Wetering hebben ze een oeverzwaluwwand geplaatst. Van beton, want stele beekoevers zijn helaas zeldzaam in Nederland. Om te voorkomen dat ze het verkeerde kamertje nemen hebben ze er maar letters bij gezet. O nee, toch niet, er staat een rijmzin op.
Het zijn echte luchtacrobaten die vlak voor de wand vliegend tot stilstand komen precies voor hun eigen hol.
. Met een lekkere kopje koffie geniet ik er minuten lang van vanuit het eveneens nieuw aangelegde, rolstoelvriendelijk tot aan de trap, Twitterhut.
Uitvergroot.
De grote gerande oeverspin kan wel 2,5 centimeter groot worden en komt vooral voor in laagveen waar veel krabbenscheer groeit..Hij leunt met zijn poten op het water en kan er zelfs overheen lopen maar kan ook kortstondig onder water zwemmen achter zijn prooi aan.
De schaatsenrijder is heel licht en met zijn gebogen midden en achterpoten is hij in staat om over het water te lopen. Ook hier zie je dat het water deukt in onder zijn gewicht. Met hun voorpoten voelen ze op het water of er ook trillingen zijn van ter water gestorte insecten.
Het krabbenscheer krijgt nieuwe, met gas gevulde, bladeren en komt langzaam door uit de diepte weer omhoog drijven. De punten komen net boven het water uit. Na een paar jaar kan een sloot helemaal dichtgroeien en kan, mits de mens niet ingrijpt, het verlandingsproces beginnen.
Van veraf hoor ik een iets grotere insecteneter om aandacht kloppen. Het mannetje van de grote bonte specht is herkenbaar aan zijn rode vlekje achterop zijn hoofd.
Het Woldlakebos staat bij libellenliefhebbers o.a. bekend om de Noordse winterjuffer. Deze onopvallende kleine juffer overwintert boven water en kan je zelfs op warme winterdagen zien vliegen. Hier zie je een paringswiel van de bruine winterjuffer. Het verschil zit in de kleine onderste groene schouderstreep. Deze is bij de bruine winterjuffer aan de bovenkant recht.
Tot mijn grote verbazing zie ik de eerste twee grote libellen van 2015 vliegen. In een drafje hobbel ik erachteraan en ga de laatste meters sluipend richting de libel. Nieuwsgierig kijk ik wat het is; een viervlek.Het hele jaar door zal ik hem, soms met honderden tegelijk kunnen aanschouwen maar zo'n eerste exemplaar is toch altijd weer leuk.
Eens schietmot leeft het grootste deel van zijn leven onder water. Sommige soorten maken, als larf,een soort kokertje van plantenmaterialen of steentjes om hun achterlijf om zich zodoende te camoufleren en te beschermen.
Een nog niet uitgekleurde vuurjuffer.
Geheel niet bang voor mijn fototoestel kan ik hem er wel heel mooi dichtbij op krijgen.
Als een bokser zit ie met zijn voorpoten te zwaaien.
Een uitgekleurd exemplaar is bezig met zijn achtereind eitjes in het water af te zetten. Een nieuwe levenscyclus kan beginnen
Het water barst hier van het leven. Om de paar meter zit hioer een kikker en duizenden kikkervisjes laten zich zien.
Zie ze eens krioelen. Onderaan het lichaam zie je bij veel exemplaren duidelijk de uitwendige kieuwen eronder aan bungelen. Deze zijn maar een paar dagen te zien.
Zoveel kikkers trekt vele rovers. Ik zie vandaag mijn eerste ringslang van het jaar. Ik maak er een leuk filmpje van als tie jagend door het water schiet. Later zie ik nog een volwassen exemplaar en ook nog een jong van vorig jaar. Amper dikker dan een potlood maar al wel met zijn kenmerkende gouden ring direct achter zijn kop.
Aan het einde van mijn tocht zie ik nog een paartje grote bonte spechten in het bos.
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid...
Waar tot in de jaren ’50 boer, burger en dier nog redelijk in harmonie samenleefden, botsen de belangen tegenwoordig steeds vaker. We wonen met veel op weinig ruimte, en we willen steeds meer. De natuur wordt op veel plekken ingeperkt, overvoerd met meststoffen en vergiftigd – en raakt op allerlei manieren in de knel. Brandnetels, bramen, mais en raaigras tieren ondertussen welig. Om soorten te beschermen werden regels opgesteld. Maar boer en burger voelden zich daardoor vaak juist zelf beperkt in hun ruimte en groei. Ook zij kwamen in de knel. Boosheid en frustratie groeiden, en het debat werd steeds stekeliger – als bramenstruiken in een overwoekerd veld. Het lijkt soms wel een slecht sprookje, zonder helden, waarin trollen het script zijn gaan schrijven. En ze leefden nog kort en ongelukkig. Maar kan het ook anders? Jazeker. Rondom mijn woonplaats Stuifzand, op de grens van zand en veen, zie ik tijdens mijn omzwervingen een waardevol, kleinschalig cultuurlandschap. Koeien grazen er ...
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la...
De naam Kinholt wordt voor het eerst genoemd in 1511. Destijds was het een uitgestrekt, nat bos aan beide kanten van het Oude Diep. Het strekte zich uit van Echten tot aan de plek waar nu de Hoofdstraat van Hoogeveen ligt. Thans is er nog maar een klein deel van over. Boomklever op zoek naar insecten. Een kaart van het Kinholt, links is zuiden, rechts is noorden. Jaartal: 1628 (fotoarchief A. Metselaar) Het woord kine of kene betekent ‘geul’ en zou verwijzen naar de oude naam van het Oude Diep. We mogen gerust aannemen dat het bos zelf al vele eeuwen ouder is. De bomen werden echter regelmatig gekapt en voor allerlei doeleinden gebruikt. Daarom zul je in het bos geen bomen aantreffen die ouder zijn dan 200 jaar. Toch kunnen hier bomen groeien met eeuwenoude genetische afstamming. Op sommige plekken is de bodem onaangeroerd gebleven, iets wat in Nederland zeldzaam is. Toen ik in de archieven zocht naar bijzondere vondsten uit dit gebied, ontdekte ik dat hier in 1931 de ...
Het Roegwold was voor mij een onbekende naam, maar na vandaag zal ik het nooit meer vergeten. Midden in de provincie Groningen, van Kolham tot aan Steendam, is de de laatste jaren een prachtig nieuw natuurgebied ontstaan. Tijdens de graafwerkzaamheden stuitten de kraanmachinisten op boomstronken van dennen en eiken die meer dan vierduizend jaar in het veen verstopt zijn geweest. Ga je mee op zoek? Rond half acht kleurt de hemel licht roze en geel nabij de til over het afwateringskanaal ten zuidwesten van het Schildmeer. Ik ploeter 50 meter door het riet op zoek naar de eerste glimp van de opkomende zon. De Uiterburensloot richting Schildwolde. Een half uur later geeft de zon de wereld een compleet ander gezicht. Ik wrijf eens in mijn ogen. Rijdt daar nu een authentieke Gado-bus uit de jaren tachtig over de weg? De losstaande kerktoren van Schildwolde. Ik bevind me nu een paar meter hoger op een zandrug waar alle buurdor...
De gekraagde aardster is een soort die ik al poosje op mijn wensenlijstje heb staan. Zo bijzonder is tie niet meer, maar vanwege zijn uiterlijk spreekt ie toch wel tot de verbeelding. Ik moest er snel bij zijn want als het de komende week flink gaat vriezen, zal het snel gedaan zijn met zijn pracht. Vandaag had ik geluk. Hoe beter ik keek, hoe meer ik er vond. In totaal meer dan vijftig. De aardster is in het najaar als een bol zichtbaar. De bol knapt open en zes lippen krullen af naar beneden. Ze vallen ondanks hun grootte en afwijkende vorm, bijna niet op met hun bruine kleur tussen de eikenbladeren. Je hoeft niet dwars door het bos om ze te zoeken. Daar zal je ze wellicht niet eens vinden, ze staan langs het fietspad. Vroeger was dit een schelpenpad en langzamerhand is het kalk hieruit het grond in gespoeld . Dit zorgt voor een gunstige bodemhuishouding voor meer paddenstoelen en planten, die anders vooral langs de kust plaatsvinden. De li...
Vele oudere beschavingen wisten het al; de zon is wellicht het meest magisch iets van wat er bestaat op aarde. Iedere dag hebben we weer een nieuwe kans om te genieten van dit hemels moment, als hij als een klein bolletje boven de horizon verschijnt. Maar ook vlak daarvoor, in het zogenaamde 'blauw uurtje' is het al dikwijls genieten geblazen in de natuur. Als even later de zon wat hoger staat en je hebt het geluk dat er grondmist hangt over de velden, dan is het helemaal een feestje om buiten te zijn. Dan richt ik mijn blik altijd naar beneden. De insecten en spinnewebben zijn nu op hun mooist en de beestjes kunnen nog niet bewegen, wat maakt dat ze van alle kanten zijn te fotograferen. Wat een zonsopkomst een extra dimensie geeft, is de rust die er dan nog heerst. Even geen mensen, de wind is vaak wat minder dan overdag en er zijn nog maar weinig storende geluiden te horen Ik krijg regelmatig de vraag wat de mooiste plek is om een zonsopkomst te zien in Drenthe. Ter ...
Vandaag een rondje maaknatuur gedaan. Eigenlijk is alles in Nederland maaknatuur. De mens die zich veelal Nederlander noemt heeft eigenlijk overal met zijn pootjes aangezeten. Mijn eerste bestemming was het milleniumbos bij Fluitenberg. Je komt daar door een doodlopend weggetje in te rijden naast de nieuwe begraafplaats. Ik zette de auto eerst maar es neer bij de grafheuvels. Vroeger moeten hier zeven stuks hebben gelegen. Twee hebben ze er hersteld. Tot mijn grote verbazing lief er een reegeit bovenop te grazen. Ze had me niet door terwijl ik op minder dan tien meter stond en liep rustig het bosje in. Reegeit bovenop een grafheuvel Het millenniumbos ligt even verderop en is kortgeleden aangeplant. Ik vind het heel goed dat mensen iets voor het milieu doen. Of een boompje planten in zo'n bos nu werkelijk iets bijdraagt op dat gebied waag ik te betwijfelen. Dat je het bewust doet voor iets of iemand en dat het een educatief karakter heeft vind ik echter wel een goed pla...
Over en weer begint men de strijd. Als ze tegen de vijand oprukken, zakken onze voorste gelederen meteen langzaam weg in het stinkende dode moeras, waarin ze tenslotte door het gewicht van hun wapenuitrusting geheel wegzinken. Van verre met pijlen en speren en van dichtbij met het zwaard slachtten de Drentse onmensen hen af als vee. Door dit slechte begin werden onze mannen door zo’n vrees bevangen, dat heel dat ongelukkige leger, wijd en zijd over het moeras verspreid, tot zijn schande in grote paniek op de vlucht sloeg die hun de dood zou brengen. Het gevolg was dat velen, doordat ze zo hard liepen en door de buitensporige hitte van die dag, geen lucht meer konden krijgen en tallozen, treurig genoeg, smadelijk in die smerige modderpoel wegzakten. De slag bij Ane, 28 juli 1227. Misschien is deze veldslag voor de Drent nog magischer dan het verhaal van David en Goliath. Uit de boeken kennen we het wel zo ongeveer, maar wie weet waar deze historische veldslag werkelijk h...
Op de een of andere manier was ik nooit langdurig op Schiermonnikoog geweest. Ja, twee jaar geleden was ik met collega's over het wad erna toe gelopen, maar daarna was de pijp wel zo leeg dat we de eerste boot weer terug namen. Nu was ik er dan eindelijk wat langer en weer met mijn collega's. Waar de meesten van hun wat rond gingen fietsen en kroeghangen, wou ik toch ook wat meer natuur zien. Deze keer met mijn collega's Johan en Henk. Fiets je mee? We zijn nog op de boot, als ik het eerste nieuwe leven van de dag al zie. Maar liefst 17 jonge bergeenden scharrelen wat rond op het wad. Op fietse langs de dijk, zien we even later een eenvoudig nest met drie eieren tussen de stenen . Moeder of vader scholekster is dichtbij en kan ons wel wegkijken. We maken ons dan ook snel weer uit de voeten. Als de de dijk afrijden, de duinen in zien we langs het fietspad direct al velden vol staan met de rietorchis. ...
Prachtig, Bart! Alleen de Noordse wj is een bruine wj.
BeantwoordenVerwijderenGroet, Hero.
Ik zie het Hero. Het groene schouderstreepje is aan de bovenkant recht.
BeantwoordenVerwijderen