Sneeuw, ijs, baardmannen, sneeuw, kerken, reeën en nog meer sneeuw in het Groningerland,
Link ophalen
Facebook
X
Pinterest
E-mail
Andere apps
-
Dat het een prachtige ochtend zou worden had ik een dag eerder al in de smiezen en daarom had ik op tijd de wekker gezet. De vorst was net een paar uur het land uit en na de regen waren er brede opklaringen binnen geschoven. Ik had geen plan en ging maar een beetje mijn neus achterna. Zonder tijdsdruk, zonder verwachtingen, hoofd leeg, helemaal Zen. Meestal hét recept voor een geweldige dag.
De zon kwam op in de buurt van Nieuw Buinen. Even van de grote weg af om een foto te maken. Ik kwam erachter dat de vorst nog steeds niet helemaal het land uitwas maar zich in de grond had verstopt. Spekglad waren de binnenwegen. Er is hier nog maar weinig sneeuw te bekennen.
Aan de andere kant van de provinciegrens wordt het beeld opeens anders. Ik rij een witte wereld binnen en in plaatsjes als Alteveer zie ik nog hele hopen sneeuw langs de kant. Gaandeweg is er een eerste doel in mijn hoofd ontstaan en niet geheel toevallig kom ik in Beerta uit.
Via een totaal verijst weggetje kom ik bij de heilige graal van weerminnend Nederland uit. Het meetstation Nieuw Beerta. In een soort van poollandschap werden hier de afgelopen week de ijskoude metingen doorgegeven aan de naar sneeuw hunkerende westerlingen.
Als ik weg wil rijden, krijgen de winterbanden eerst geen grip op de verijsde weg, waar een dun laagje water als smeermiddel bovenop ligt. Een straal gas achteruit zet de boel gelukkig in beweging en opgelucht verlaat ik de Hamer en Sikkellaan.
Niet alleen de naam van de weg doet me denken aan vervlogen tijden waar het communisme in deze streek hoogtij vierde. Ook.de kapitale boerderijen doen bij mij beelden van onderdrukking en uitbuiting opkomen. De boeren kregen voor niets grond erbij als hier weer een stuk land op de zee was heroverd. Als je in oude boeken leest hoe deze herenboeren met hun macht omgingen begrijp je direct, hoe het communisme juist hier zo massaal werd omarmt door het 'gewone' volk.
Binnendijken scheiden de polders. Naast de dijkdoorgang staat een hokje waarin vroeger houten balken werden bewaard. Deze balken werden in geval van dreigende stormvloeden in de doorgang geplaatst. De wegen worden hier bar en boos en in de verste verte is er niemand meer te zien.
Bij Nieuw Statenzijl heb ik een volgende halte bereikt. Het kunstwerk dat dient als windwijzer, wijst in de richting van een vogelkijkhut, gelegen in het buitendijkse rietland van de Dollard.
Prachtige duiven bevolken de sluis.
Van ver hoor ik het typerend 'getik' van vele baardmannetjes
Baardmannetjes zijn niet alleen twee gesjeesde, bejaarde bebaarde vogelaars die in een busje Nederland doorkruisen. Nee, het is de naam van een prachtig vogeltje dat in de winter bovenin rietpluimen zijn voedsel vindt.
Ze zijn super behendig op de dunne, door hun gewicht diep doorbuigende rietstengels.
Hier zie je pas goed hoe behendig ze zijn.
Onder het genot van een kopje koffie en een broodje, zie ik vanuit de kijkhut, dat de Dollard voor een groot gedeelte nog vol ligt met ijs.
Drie weken geleden heeft het hier flink geijzeld en dat heeft zo hier daar zijn sporen achtergelaten
Een buizerd zien is niet zo moeilijk in het Groningerland, ze mooi op de foto krijgen is een ander verhaal.
De grote zilverreiger heeft nu ook eens een perfecte schutkleur.
Eenzaam, maar niet alleen.
Alleen op de wereld. Let ook eens op de hopen sneeuw die hier aan de kant geschoven zijn.
Torenvalk
Vanuit hier werkten wellicht tientallen mensen in de klei
Hazen zijn zeer taaie dieren die zonder hol of winterslaap het koude weer trotseren.
Punt van Reide. Aan de andere kant van de Dollard zie je de windmolens van Duitsland.
Hier ligt nog een stuk kwelder.
IJs, water en klei.
Termunten
Bij de haven van Delfzijl. Meeuwen, wilde eenden en bergeenden.
Zo dicht bij huis moest ik natuurlijk even bij Pa en Moeke langs om even bij te tanken met een kop koffie. Ze hebben een mooi geel bloemetje in de tuin staan. De winteraconiet.
'Toorntje van Spiek'
Bij Eenum kijken twee reeën mij nieuwsgierig aan.
Pas even later zie ik dat er een reebokje in de slootwal staat. Wat camouflagekleuren doen!
Er komen fietsers aan en ze besluiten daarom er maar vandoor te gaan.
Nabij Ekenstein.
Het koude weer heeft ook zijn keerzijde. Deze aalscholver heeft het niet gered.
Zonsondergang bij Schildmeer. Tijd om helemaal tevreden en met een waarvolle herinnering naar huis te gaan.
Eind 2013 was ik ook in deze omgeving, toen was er van winterweer totaal geen sprake:
Het meest bijzondere weerverschijnsel is wat mij betreft absoluut een windhoos. Dit is dan helemaal te danken aan het feit dat op 14 juli 1975 een windhoos pal over ons huis trok. Ik was toen zeven jaar. Het was die dag, zoals zo vaak bij zware windhozen het geval is, broeierig warm. In het begin van de avond kwam er volgens mijn moeder opeens een heel rare geelgroene lucht uit het westen opzetten en de wolken gingen op een zeer vreemde manier door elkaar bewegen. Wat ik mij nog herinner is zeer veel lawaai en met het hele gezin in het halletje tussen twee muren in schuilen voor al het vensterglas wat door allerlei dakpannen van de buren kapot knalde. Mijn vader ging even kijken in onze (vrij grote boerderij-achtige) schuur en zei dat het hele dak tientallen centimeters op en neer ging. Na afloop naar buiten gegaan en door het dorp heen gelopen. Het was een enorme ravage met enorm veel afgewaaide dakpannen. Complete boerderijschuren gingen tegen de vlakte Naar la...
De maand september 2016 begint op weergebied steeds meer bijzonder geworden. Ook vandaag tikte de thermometer in Drenthe weer bijna de tropische waarde van dertig graden Celsius aan. Dit heeft direct zijn weerslag op de natuur. De vinders en libellen vliegen nog volop. Ik had geluk en maakte precies een foto op het moment dat de heidelibel ging zitten. Nou ja, geluk. Ik was al minutenlang bezig om van alle kanten dit vrouwtje van de bruinrode heidelibel te bekijken en vast te leggen. Ze kwam na korte vluchten telkens weer terug naar haar favoriete tak. Met tegenlicht zie je mooie de aders in de vleugels . Op de grond zie ik een poepje van een das. Vol met pitten van de Amerikaanse vogelkers, Normaal graaft de das een mestputje waar hij keurig zijn behoefte in doet, maar soms kom je ze ook zo tegen. De das is een echte opportunist en eet wat hem voor de snuit komt. De bessen van de Amerikaanse vogelkers zijn niet alleen bij de das gewild. Er...
In de laatste week van april 2017 was het nu niet bepaald vakantieweer. Bijna iedere nacht dook de temperatuur onder nul en 's middags stortte menig hagel en sneeuwbui zich uit over onze hoofden. Tussen de buien door scheen heerlijk de zon en met een warme muts, twee jassen en bijgestelde verwachtingen, was het in Bad Bentheim prima vol te houden. Er was genoeg te ontdekken want, behalve de eeuwenoude bomen, zijn hier ook in grote aantallen bosplanten te zien die in Nederland maar weinig voorkomen. Het oerbos van Bad Bentheim wordt doorsneden door meanderende bosbeekjes. Op de oevers zijn vele sporen van wilde zwijnen, edelherten en reeën te zien. In dit bos mogen al heel lang dode bomen gewoon blijven staan. Het is een prachtig gezicht waarin oud zich mooi aftekend tegen het fris groene van de jonge bomen. Langs een pad is het net wat lichter en ontdek ik het maarts viooltje, die het het ook in april nog prima doet. Is de naam violet afgeleid...
Waar tot in de jaren ’50 boer, burger en dier nog redelijk in harmonie samenleefden, botsen de belangen tegenwoordig steeds vaker. We wonen met veel op weinig ruimte, en we willen steeds meer. De natuur wordt op veel plekken ingeperkt, overvoerd met meststoffen en vergiftigd – en raakt op allerlei manieren in de knel. Brandnetels, bramen, mais en raaigras tieren ondertussen welig. Om soorten te beschermen werden regels opgesteld. Maar boer en burger voelden zich daardoor vaak juist zelf beperkt in hun ruimte en groei. Ook zij kwamen in de knel. Boosheid en frustratie groeiden, en het debat werd steeds stekeliger – als bramenstruiken in een overwoekerd veld. Het lijkt soms wel een slecht sprookje, zonder helden, waarin trollen het script zijn gaan schrijven. En ze leefden nog kort en ongelukkig. Maar kan het ook anders? Jazeker. Rondom mijn woonplaats Stuifzand, op de grens van zand en veen, zie ik tijdens mijn omzwervingen een waardevol, kleinschalig cultuurlandschap. Koeien grazen er ...
Brenazet is een campinghoeve in de Auvergne. Een rustige streek in midden Frankrijk, waar het heerlijk toeven is. Zodra ik er was werd ik onrustig; ik wilde er op uit. Want wat was er veel natuur te zien rondom de hoeve. Ik telde maar liefst 15 verschillende soorten vlinders. Bijna iedere dag liep ik even een rondje, maar die eerste keer dat ik in 'het verborgen valleitje' midden in het bos kwam was niet meer te evenaren. Het leek wel of de dieren hier nog nooit een mens hadden gezien en vele vlinders, juffers als ook een familie beverraten en zelfs een boommarter liepen hier een paar meter voor mijn voeten rond te scharrelen. Op het erf bij de boerderij zag ik direct al een vlinder die me in vervoering bracht. Een kolibrievlinder zat boven mij in de vlinderstruik, te smullen van het nectar. Ik maak verschillende foto's van deze overdag vliegende nachtvlinder, die ik heb bewerkt in bovenstaande samengestelde foto. Dit was wat mij betreft de mooiste. &nbs...
Ik ben niet zo van het stilzitten. Althans; dat maak ik mezelf wijs. De werkelijkheid is dat ik urenlang in het bos of op de heide kan zitten wachten op dieren die plotseling op komen dagen. De kick die dat geeft geeft me een heerlijk gevoel. Deze keer op een wel heel bijzondere plek in Vierhouten. De foto's zijn bijna allemaal gemaakt in verschillende observatiehutten van Viva la Veluwe . De boomklever is een behendig vogeltje dat moeiteloos lang boomstammen omhoog maar ook weer naar beneden loopt. Een gaai zie ik vaak vliegen maar van dichtbij fotograferen is me nog nooit gelukt. Deze sluwe vogel laat zich niet snel verrassen. Een groenling komt vlak voor me wat drinken. Hij komt heel vaak langs en eet heel wat zaden op. Hij draait ze rond in zijn bekje en trilt het binnenste eetbare deel los van de buitenkant. In tegenstelling tot de meeste andere vogels zit dit vogeltje minutenlang te eten op één plek. Tussendoor drinkt ie eens ...
Na een paar weken geleden prachtig te hebben genoten van de Oostvaardersplassen, moest er ik dit weekend nogmaals heen, omdat het thuisfront ook wel eens al dat mooist wou zien. Wat een straf was het weer om hier rond te zwerven! Met een dochter die altijd voor dag en dauw wakker is, is het niet heel moeilijk om al heel vroeg op pad te zijn, De maan tekende zich mooi af. We waren zo geconcentreerd op zoek naar baardmannetjes, dat we niet eens door hadden dat de zon inmiddels al op was. Het was koud en het waaide ook nog een beetje dus waren we lekker warm aangekleed. De markante wilg nabij het bezoekerscentrum moest natuurlijk worden beklommen. De roodborst houdt de wacht. Plotseling zien we vlak langs het pad een paar hindes staan. Wat zien we daar? Wie bekijkt wie? De bronst is nu voorbij en het dominante mannetje duld weer andere mannetjes in zijn nabijheid, We zien een roedel van wel 9 hindes en drie manne...
Aan het begin van de twintigste eeuw zag Drenthe er totaal anders uit dan tegenwoordig. Niet alleen de komst van de auto en de verstedelijking was grote invloed op het landschap. Ook de ontginning van duizenden hectare heidevelden en de aanplant van de boswachterijen in de jaren dertig betekenden een complete metamorfose van het aanzicht van Drenthe. De ruilverkavelingen en de komst van kunstmest en het grootschalige gebruik van gif was bijna letterlijk de doodsteek voor heel veel leven. Ik hoorde vanavond tijdens een zeer leerzame excursie van orchidee goeroe Hans Dekker dat juist Hoogeveen honderd jaar geleden bekend stond om de vele soorten en aantallen orchideeën. Eind jaren zestig was hier nog maar weinig van over. In de tachtiger jaren begonnen heel langzaam steeds meer mensen in te zien dat het anders moest. Vooral na de (bijna) wateroeverstromingen in de jaren negentig kwam er een echte kentering op gang. De Nederlander ervoer weer de kracht van moeder Aarde en besloten wer...
Welkom in de wereld der archeologie. Vol verbazing keek ik deze zeer droge zomer hoe ze in Engeland diverse archeologische vondsten deden door het bestuderen van luchtfoto's. Door de droogte was veel gras geel gekleurd, maar iets lager gelegen terreinen waren vaak net iets groener. Daardoor werden opeens oude sloten, loopgraven, kasteelgrachten en greppels rondom grafheuvels zichtbaar als zogenaamde 'crop marks'. Pas sinds een week heb ik geleerd hoe je ook zélf op satellietbeelden, gemaakt in augustus, je eigen omgeving kan afspeuren, op zoek naar opvallende zaken. Een zeer leerzame én verslavende bezigheid moet ik zeggen. Een beetje actueel opererende school zou dit zo per direct kunnen invoeren! Helaas hebben we hier in het arme Drenthe maar weinig kastelen en is het landschap op de meeste plekken door ontginning, egalisering en ruilverkaveling compleet op de kop gezet, maar soms kan je ook hier nog leuke, grappige of spannende zaken ontdekken. Hieronder zal ik ...
Over en weer begint men de strijd. Als ze tegen de vijand oprukken, zakken onze voorste gelederen meteen langzaam weg in het stinkende dode moeras, waarin ze tenslotte door het gewicht van hun wapenuitrusting geheel wegzinken. Van verre met pijlen en speren en van dichtbij met het zwaard slachtten de Drentse onmensen hen af als vee. Door dit slechte begin werden onze mannen door zo’n vrees bevangen, dat heel dat ongelukkige leger, wijd en zijd over het moeras verspreid, tot zijn schande in grote paniek op de vlucht sloeg die hun de dood zou brengen. Het gevolg was dat velen, doordat ze zo hard liepen en door de buitensporige hitte van die dag, geen lucht meer konden krijgen en tallozen, treurig genoeg, smadelijk in die smerige modderpoel wegzakten. De slag bij Ane, 28 juli 1227. Misschien is deze veldslag voor de Drent nog magischer dan het verhaal van David en Goliath. Uit de boeken kennen we het wel zo ongeveer, maar wie weet waar deze historische veldslag werkelijk h...
Weer mooie fotoos. De eenzaamheid is voelbaar.
BeantwoordenVerwijderenPrachtig!
BeantwoordenVerwijderenJa, inderdaad, schitterend. Niet alleen de baardmannen, maar ook de reeën en de reebok met een enggesteld gewei. Groet'n, Highmoorhero.
BeantwoordenVerwijderen